De echte wereld

Ik ben echt een megahippe moeder, heb ik gehoord van mijn zoons en die kunnen het weten. Wat is er aan de hand? Ik zit op een nieuw sociaal medium, BeReal. Wat is BeReal precies? Ik zal het uitleggen. 1 keer per dag, elke dag op een ander tijdstip, krijg je een melding dat je twee minuten hebt om een foto te plaatsen. Kan ook daarna nog, maar dan krijg je wel de melding dat je te laat bent.

Als je BeReal opent om die foto te plaatsen maakt je telefoon een foto van wat jij voor je ziet, maar tegelijk ook een foto van jouw gezicht hoe je kijkt terwijl je dat doet. Die foto, wordt dan in de andere foto geplaatst, een tweeluikje. Die foto van jezelf kun je niet aanpassen, geen filter, geen opsmuk, gewoon zoals je bent en wat je op dat moment aan het doen bent. In het begin ergerde ik mij eraan dat BeReal voor je bepaalt dat je een foto MOET plaatsen om de bijdragen van anderen, je vrienden te kunnen bekijken, het dwingt je dus om mee te doen. Maar het werd steeds leuker. BeReal zette me erg aan het denken waarom we op andere media altijd een betere versie van ons zelf willen zijn. Het kan dus ook anders.

Als je de BeRealtjes bekijkt zie je wat iedereen in het echte leven, dagelijks, doet. Mensen met een foto van de broek op de enkels met een lege wc-rolhouder ernaast, mensen die aan het koken zijn, uitgekakt op de bank hangen, wazige foto’s van een onduidelijk feestje, boeken in een boekenkast die notabene op kleur gesorteerd staan, veel foto’s van laptops van werkende mensen, jongeren in klaslokalen, een echte momentopname dus.

Dan komt het leukste, dan kun je die foto’s van je vrienden gaan liken, maar in plaats van de standaard emoticon kun je per emoticon daar een selfie achter plakken. Dus de verbaasde smiley ben ik zelf met opgetrokken wenkbrauwen, of ik lach met mijn breedste grijns als iets grappig is.

Ik moest er heel erg wennen aan dit nieuwe platform, maar het intrigeerde me ook, ik denk niet meer na als ik een foto maak, want de sport is het binnen die twee minuten te doen, trek mijn lelijkste gezicht als ik net in de regen met de hond ga lopen en laat zien hoe ik leef. Als een heel gewoon mens.