Kees van den IJssel

Kees van den IJssel is weer in het land. Dat wil zeggen weer even thuis in Berkel en Rodenrijs. Met echtgenote Toos Marée heeft hij in Zuid-Spanje een appartement waar hij meerdere keren per jaar een paar weken vertoefd. Steeds een beetje langer, maar ook weer niet te lang. Jongste kleindochter Bobby zegt af en toe tegen Toos: ‘Oma, niet te veel naar opa luisteren. Kom anders alvast maar in je eentje terug naar Nederland.’

De kleinkinderen willen oma en opa graag in de buurt hebben maar op afstand kan er ook heel direct in woord en beeld gecommuniceerd worden. Lang leve de moderne techniek. Eigenlijk zouden Toos en Kees deze maandagmiddag naar de golfbaan gaan, maar speciaal voor Hart van Lansingerland stellen ze dat ter plekke even uit tot de volgende dag. Zo flexibel zijn de 75 lentes tellende Berkelaar en zijn echtgenote wel. Kees is de derde generatie in het Transportbedrijf G.S. van den IJssel. Het bedrijf draagt nog steeds de namen en de voorletters van zijn vader Gerrit, terwijl intussen alweer een aantal jaren de vierde generatie aan het roer zit. Namelijk zoon Robin die over een paar dagen 48 jaar wordt.

Honderd jaar
Het bedrijf heeft in 2018 het honderdjarig bestaan gevierd. Dat gebeurde nog op de oude locatie aan de Wilgenlaan. Intussen is het bedrijf binnen Lansingerland verhuisd naar de Celsiusstraat. Het familiebedrijf draait goed en werkt met rond de 33 tankwagens die hoofdzakelijk bitumen vervoeren. Dat is wat vroeger ‘teer’ genoemd werd. Het is het laatste van de olie dat wordt gebruikt bij de productie van asfalt. G.S. van den IJssel vervoert het vanaf de raffinaderijen naar asfaltcentrales her en der. Ruim dertig chauffeurs zijn daar dagelijks druk mee. Verder worden vier tot vijf wagens gebruikt voor het vervoer van zwavel en een enkele wagen voor plantentransport en tot slot nog een wagen die gasolie bezorgt bij loonwerkers en transportbedrijven. Over de historie van het bedrijf vertelt Kees het volgende. “Mijn grootvader Kees is er rond 1918 mee begonnen. We weten niet exact het oprichtingsjaar. Ergens in de Eerste Wereldoorlog is hij begonnen met een handeltje en het transport in turf vanuit het Westland. Om niet te overdrijven hebben we 1918 aangehouden als startjaar, maar het kan dus iets eerder zijn. Het is dus begonnen met de brandstof turf. Daarna werd het steenkolen. Vervolgens stookolie voor onder meer kwekers en toen de tuinbouw overschakelde op aardgas zijn wij via een collega-transporteur steeds meer bitumen gaan vervoeren. Daarnaast zijn we eigenaar van het Argos-tankstation aan de Wilgenlaan in Berkel en doen we de exploitatie en de personele bezetting van het Argos-tankstation langs de N209 in Bleiswijk.”

Familiebedrijf
Kees vertelt dat het op dit moment onder leiding van zoon Robin heel goed gaat met het sociale familiebedrijf. De klanten/opdrachtgevers zijn tevreden over de planning, het werk en over de prima chauffeurs die veelal al heel lang bij de onderneming werkzaam zijn en die ook meedelen in de winst en prima arbeidsvoorwaarden hebben. Daardoor is er weinig verloop. Kees is de oudste van een rits kinderen. Na hem kwamen de broers Peter, Gerard, Theo, Aad, zus Marjo en tot slot jongste broer John. In totaal kregen vader Gerrit en moeder Cor Nederpelt dus zeven kinderen. Alle jongens uit het gezin waren mede-eigenaar van het bedrijf toen vader Gerrit er afstand van deed. Zo veel kapiteins op één schip werkt doorgaans niet en daardoor is op een zeker moment voor de oplossing gekozen dat Kees zijn broers uitkocht en als enige eigenaar verder ging. De meeste broers bleven in het bedrijf werken en Theo en John werken er nog. Theo stopt binnenkort maar John gaat nog even door.

Transportvak
Kees heeft altijd veel plezier in het bedrijf en het dynamische transportvak gehad, maar verbloemt niet dat er ook zware tijden zijn geweest. Op een bepaald moment moesten ze best wat geld lenen bij de bank en in die periode was de rente twaalf procent. “Olieboeren boerden goed. Mijn vader zeker ook, maar omdat het goed liep, ging hij er ook andere dingen bij doen, zoals mesthandel. Mijn idee was altijd meer: schoenmaker blijf bij je leest. We hebben het gelukkig altijd kunnen redden. Soms was er een collega die de boel wilde overnemen, maar we zijn altijd als zelfstandig familiebedrijf doorgegaan, vooral ook door de enorme inzet van onze medewerkers.”
Heel geleidelijk heeft Kees de zaak overgedragen aan de volgende generatie, de vierde dus, zoon Robin die eerst bij een collega een jaar op de auto heeft gereden en vervolgens ook bij pa een jaar. Vooral om te ervaren wat het transportwerk inhoudt. Vervolgens is hij op kantoor gaan meedraaien en heeft hij de leiding over het geheel steeds meer overgenomen van Kees die nog wel een bureautje heeft op de nieuwe vestiging maar daar steeds minder doet. “Dat is ook prima zo. Als de volgende generatie het overneemt, moet je afstand nemen. Intussen is ook mijn vrachtwagenrijbewijs min of meer verlopen. Ik mag nog wel met een vrachtauto rijden maar er geen geld meer mee verdienen. En dat hoeft ook niet.”
Kees en Toos hebben genoeg andere bezigheden. Zijn dus regelmatig een poosje op vakantie in Spanje waar ze net als in Lansingerland ook weer heel veel leuke contacten hebben opgedaan met allerlei mensen. Verder zijn ze heel vaak op de golfbaan te vinden en ze tennissen ook nog bij ATV Berkenroden. Kees heeft daar ook bestuurswerk gedaan maar intussen niet meer. Net als zoon Robin heeft Kees het verenigingsleven in Lansingerland altijd een warm hart toegedragen en dat gebeurt nog. Zoon Robin is heel actief bij De Ronde Tafel en heeft ook een vrijwilligersprijs ontvangen. Waarschijnlijk is het een goed plan om hem ook eens te benaderen voor deze rubriek. Maar eerst heeft Kees nog een paar zwagers ‘in de aanbieding’. Broers van zijn echtgenote Toos Marée, een dochter van Joop Marée. Ze hebben elkaar gevonden ergens langs de Noordeindseweg in Berkel en waren vorig jaar vijftig jaar getrouwd. Dat is dit jaar gevierd, toen ze alweer 51 jaar een paar waren.

Kleinkinderen
Toos en Kees hebben twee kinderen, zoon Robin van 48 en dochter Simone van 44. Robin en partner Brenda zijn pa en ma van dochter Dian van zestien en zoon Dave van dertien. Simone en Giel zijn de ouders van dochter Lizzy van elf en dochter Bobby van vier. Bobby is de kleindochter die oma zo af en toe vanuit Spanje naar Nederland probeert te lokken! Of er een vijfde generatien G.S. van den IJssel in zit durft opa Kees niet te voorspellen. Wel weet hij dat kleindochter Dian al meewerkt in het tankstation, waar ze het heel goed schijnt te doen. Dus wie weet!
Kees en Toos prijzen zich gelukkig dat hun gezondheid nog heel goed is. Vader Gerrit is nog geen zeventig geworden en zelf is Kees intussen dus 75. Ze hopen dat ze nog lang gezond mogen blijven en dat ze nog lekker kunnen doorgaan met alles wat ze aan leuke en gezellige dingen ondernemen. Ze gaan wel verhuizen binnenkort, van een mooie woning aan de Veldspaat bij de Oostmeerlaan naar een appartement in aanbouw in het centrum van het dorp. Ze zijn allebei geboren en getogen Berkelaren en dus zeker niet van plan hun geboortedorp te verlaten, hoe gezellig het ook kan zijn in Zuid-Spanje, in het dorpje Benalmádena, niet ver van Torremolinos. Op zijn telefoon ziet Kees dat het daar nu achttien graden is en windkracht 4. Tegelijk is het ook in Berkel heerlijk op deze laatste maandag van november!
Op diezelfde telefoon laat Kees een aantal foto’s zien van het bedrijf en de vrachtauto’s door de jaren heen. Net als zijn broers is hij opgegroeid tussen de auto’s en de olie. “Ik weet nog dat ik op de lagere school heel vroeg mee ging met een auto en dat we dan nog voor schooltijd terug waren, zodat ik toch nog op tijd op school was. Onze hele jeugd stond in het teken van het bedrijf en het werk en het is ergens ook niet zo verwonderlijk dat we al mijn broers en ik in de zaak gingen werken. Lekker met de vrachtauto van alles vervoeren en beleven onderweg. Het is een prachtig vak en als ik terugkijk, mag ik alleen maar trots en tevreden zijn!”