Margrit Krachten-Schatborn

Deze week ‘doen we de dorpsgenoot op’ in de winkel van Crea Irene in Bleiswijk. Aan de werk- en koffietafel daar zit Margrit Krachten-Schatborn met haar haakvriendinnen. Het heet De Culinaire Haakclub. Margrit heeft het clubje zes jaar terug opgericht omdat ze graag samen met anderen wilde haken. Het heette eerst Haakgezelligheid. Omdat ze buiten het haken af en toe met elkaar een lunch of een high tea doen, is de naam aangepast. Op woensdag haken ze bij Margrit thuis en op vrijdagmorgen zijn ze in de winkel van Crea Irene gezellig bezig. Daar is Margrit ook vrijwilligster vanaf het eerste uur. De andere vrouwen aan tafel vinden dat zij de meest aangewezen ‘dorpsgenote’ is.

En dat klopt ook wel. Margrit is in 1966 geboren in het Ikazia Ziekenhuis in Rotterdam-Zuid en woonde de eerste twee jaar van haar leven in Rotterdam. In 1968 werd haar vader Bert Schatborn huisarts in Bergschenhoek waar het gezin ging wonen. Tot 1996 heeft Schatborn in Bergschenhoek zijn praktijk gehad. Bijna dertig jaar dus. Dokter Schatborn is nog steeds een begrip in Bergschenhoek en omgeving. Margrit woont alweer heel lang in Bleiswijk met echtgenoot John. Toch komt ze nog regelmatig mensen tegen die met warmte en dankbaarheid over haar vader, de dokter, praten. Schatborn is 2,5 jaar geleden overleden. Hij is 85 jaar geworden.
Een van de vragen aan Margrit is: had je zelf geen arts willen worden? “Dat wilde ik wel. Ik was heel graag kinderarts geworden, maar had te veel moeite met de exacte vakken. Daardoor zat de opleiding tot arts er niet in. Via een logopedie-opleiding ben ik uiteindelijk operatie-assistente geworden. Dus toch iets in de medische richting. Het was prachtig werk dat ik ook nog een paar jaar in Zwitserland heb gedaan. Maar door gezondheidsproblemen kon ik dat werk niet meer doen. In 2004 ben ik afgekeurd. Mijn rug was heel zwak, maar mijn grootste probleem zijn mijn longen. Ik heb de longziekte pulmonale hypertensie. Dat is verhoogde bloeddruk in de slagaders in mijn longen. Daarnaast heb ik longemfyseem. Daardoor is mijn conditie vrij zwak en moet ik heel voorzichtig zijn met inspanning.”
Margrit mag door haar aandoening ook niet meer vliegen. Een vlucht naar Mexico zit er daardoor niet in, terwijl ze best nog wel eens terug zou willen keren naar bijvoorbeeld de stad Cancun waar ze in 1995 tijdens een vakantie haar echtgenoot John Krachten ontmoette. Een man uit de Achterhoek met wie het zo goed klikte, dat ze een blijvende relatie begonnen. Ze woonden eerst een tijdje in de tot woning verbouwde praktijkruimte van pa Schatborn in Bergschenhoek en nu alweer heel lang met veel plezier in de Putterstraat in Bleiswijk. Mooi huis in een ruime en groene woonomgeving.
“Ik voel me helemaal thuis in Bleiswijk. Het is hier nog lekker dorps. Mensen nemen de tijd voor elkaar en hebben aandacht voor de ander. Dat dit enorm wordt gewaardeerd, zie je ook prachtig terug in deze winkel. Persoonlijke aandacht en warmte; dat vindt iedereen toch fijn?”
Margrit en John hebben twee dochters, Anne-Claire van 21 en Vivienne van 20. De jongste is al het huis uit en Anne-Claire woont nog thuis. De beide meiden werken al. Margrit vertelt dat ze op de basisschool van de dochters, De Wiekslag, heel veel vrijwilligerswerk heeft gedaan en ze is ook nog onderwijsassistent geweest daar. Het onderwijs was een prima ‘vrijwilligerstijdverdrijf’ nadat ze voor het betaalde werk was afgekeurd.
Hetzelfde geldt voor het vrijwilligerswerk dat ze nu alweer een jaar of vijf zes doet voor Crea Irene. Via een breigroep bij Welzijnscentrum De Leeuwerik was Margrit met haken en breien in contact gekomen.

Niks aan
“Op de lagere school vond ik activiteiten zoals borduren niks aan, maar nu kreeg ik al snel de smaak te pakken. Het mooie ervan is dat je onder je handen iets ziet ontstaan en ook dat heel veel verschillende mogelijkheden zijn.” Intussen ontdekte Margrit ook ‘het voorkamerwinkeltje’ van Crea Irene in Bleiswijk.
”Ik reed vaak voorbij het woonhuis van Irene en Hans en verbaasde me dan altijd over de enorme voorraad wol en fournituren in dat kamertje. Op een dag ben ik er eens naar binnen gelopen en dat was zo leuk en gezellig dat ik er vaker heen ging. Zo ben ik er in gerold en volop gaan haken en breien. Het is echt een hobby van me geworden en ik haak nu alles wat los en vast zit: knuffels, omslagdoeken, sjaals, poncho’s, woonaccessoires, babycadeautjes, enzovoort. Voor de verkoop in de winkel en ook op bestelling. Al snel ging ik Irene ook helpen met het geven van cursussen. Het mooie van haken is dat er ontzettend veel mogelijkheden zijn en dat het heerlijk ontspannend is. Iedereen kan het leren. Het is ook mooi om te zien dat mensen met kennis en ervaring altijd bereid zijn om anderen iets te leren en bij te brengen.”
Toen Crea Irene verhuisde van ‘de voorkamer’ naar de huidige winkelruimte, was Margrit er al bij om mee te helpen bij de verhuizing. Nog steeds kan ze zich erover verwonderen wat er allemaal vanuit die voorkamer tevoorschijn kwam. De ruimte was beperkt maar er was ontzettend veel opgestapeld. Het hield niet op en de winkel stond meteen behoorlijk vol. Margrit en haar collega-vrijwilligsters hebben de winkel in korte tijd enorm zien groeien. In assortiment en in toeloop van klanten en bezoekers overal vandaan. Margrit is overal nauw bij betrokken. Ook bij de workshops die er worden gegeven. De Bleiswijkse was minimaal vier dagdelen per week in drukke winkel aanwezig en dat werd vorig jaar allemaal een beetje te veel.
Nee zeggen is niet haar grootste kracht of sterkste punt en toen zei haar lichaam ineens: tot hier en niet verder. Het hield gewoon even finaal op. Ze kon niks meer en bleek geveld door een sluimerende burn-out. Ze was deze zomer net weer aardig op de been, toen echtgenoot John werd getroffen door een hersenbloeding. Daarvan herstelt hij nu in een revalidatiecentrum en het gaat weer de goede kant op, zodat Margrit ook zelf weer de tijd en de ruimte in het hoofd heeft om te werken aan haar eigen herstel. Natuurlijk had ze veel zorgen over de gezondheid van haar echtgenoot, die behalve financieel medewerker bij een bedrijf in Rotterdam-Kralingen voor haar ook mantelzorger is. De grootste zorg is voor beiden nu om zo goed mogelijk te herstellen en te werken aan de gezondheid. En dus moet Margrit op haar tellen passen en meer leren om voor zichzelf te kiezen in plaats van voor een ander. 

Linkshandig
Terwijl er iedere keer weer vragen op haar af komen. Iemand zoekt een ‘linkshandige haakster’ om een ‘linkshandige aankomend haakster’ de beginselen bij te brengen. Margrit is als linkshandige de aangewezen persoon daarvoor, maar na enig beraad en twijfel zegt ze toch dat ze er beter van af kan zien, omdat het op dit moment nog te veel energie vergt. “Het is voor mij belangrijk dat ik tijd voor mezelf blijf vrijmaken en dat ik de dingen doe die ik leuk vind. Lezen bijvoorbeeld is ook een hobby. Hier in de winkel kan ik een paar uur lekker bezig zijn, maar de echte rust vind ik thuis. Lekker lezen of haken; daar kan ik dan helemaal in op gaan. Als ik eenmaal bezig ben, kan ik me enorm focussen. Dan valt alles om me heen als het ware even weg. Een heerlijk gevoel geeft dat”, aldus Margrit die blij is met alle hulp die wordt aangeboden en het medeleven van heel veel mensen. Ze kijkt niet te ver vooruit de toekomst in maar blijft wel dromen van nog eens een mooie reis naar Noorwegen, Zweden of Italië. Voor Hans van der Molen hoeft dat reizen niet. Als klanten vragen of hij nog op vakantie gaat, dan zegt hij: “We gaan dit jaar naar Gardenia. Dat ligt 475 kilometer boven Parijs.” En met Gardenia bedoelt hij dan zijn eigen achtertuin! Margrit probeert zo positief mogelijk in het leven te staan. Ze heeft belangstelling voor spiritualiteit en heeft ook geleerd om Reiki te geven. Energie boeit haar. Mensen die positief en oprecht zijn geven haar de positieve energie die ze goed kan gebruiken. (SO)