Cumulonimbus tuba?

Berkel en Rodenrijs - Vorige maand is de vegetatie van enkele eilandjes in de Groenzoom verwijderd en daarna zijn er schelpen gestort om de eilandjes aantrekkelijker te maken voor vogels. Op 28 september ging ik met mijn man een kijkje nemen. Het was een koude herfstige avond, na een dag vol korte felle buien en zonneschijn.

De eilandjes zagen er kaal uit en er zat geen enkele vogel op. Spannend wat er komen gaat. Waarschijnlijk komt de plantengroei snel terug. Om schelpenstrandjes kaal te houden is doorgaans veel onderhoud noodzakelijk. Het valt ons op dat het waterpeil in het gebied flink is gestegen ten opzichte van begin september. Toen begonnen de plassen en sloten droog te vallen. Het heeft in september veel geregend en dat zou de stijging van het waterpeil kunnen verklaren. Maar het is niet uitgesloten dat er ook water in het gebied is gepompt. Boven de grote plas dartelden honderden zwaluwen in het warme licht van de ondergaande zon. Het waren vooral boerenzwaluwen, met daartussen enkele huiszwaluwen. Op topsnelheid vlogen ze laag boven water en riet, kriskras door elkaar zonder te botsen. Een sierlijk, vederlicht ballet voorafgaand aan hun verre reis naar het zonnige zuiden. Af en toe nam er eentje een slokje water of een bad van een seconde, om meteen daarna door te vliegen. Soms scheerden ze al kwetterend vlak langs ons hoofd. In het pas gemaaide grasland wandelden tientallen reigers op zoek naar kleine dieren die door het maaien waren gedood of geëxposeerd. Het waren voornamelijk blauwe reigers, maar we zagen ook drie grote zilverreigers en een jonge purperreiger. Een havik, die zich op het gras te goed deed aan een prooi, werd door een buizerd verjaagd en vloog weg met overvolle krop. Er waren veel vogels te zien, maar onze aandacht werd ook opgeëist door de spectaculaire veranderlijke wolkenlucht. Deze dynamiek in het open landschap herinnerde me aan de tentoonstelling ‘Levend Landschap’, die ik kort daarvoor bezocht in het Stedelijk Museum Schiedam. We zagen een donkergrijze wolk, die samen met de zon een schitterende show opvoerde. Aanvankelijk leek de zon op de wolk te liggen. Met het zakken van de zon verscheen aan weerszijden van de wolk een bijzon. De linker bijzon ging ‘uit’, terwijl de rechter helderder werd en overging in een verticale streep licht in de kleuren van de regenboog. De wolk nam een trechtervorm aan waar de zon traag onder zakte. Thuis las ik dat een trechterwolk (cumulonimbus tuba) zich kan ontwikkelen tot een tornado, maar deze wolk zag er braaf uit. Het was vast geen echte trechterwolk…