Ieder z’n vak

Tsja, daar stond, of liever gezegd: zat ik met mijn mond vol tanden toen onze hoofdredacteur voorstelde om maandelijkse columns te gaan schrijven. Genoeg ideeën, maar columns schrijven is volgens mij toch echt een vak. Zelf bedacht ik andere bewoordingen zoals: stukje, mijmering, gedachtespinsel, krabbels, verhaaltje met een knipoog, ontboezeming of schrijfhoekje. Maar nee, het zou toch ‘column’ moeten heten.

Aan de bekende columnisten waarbij het om grote maatschappelijke vraagstukken gaat, kan ik natuurlijk niet tippen. Mijn idee is vooral om te vertellen wat mij bezighoudt en waardoor ik verrast of in verwarring gebracht word. De volgende uitdaging diende zich aan: er moest een geschikte foto van mijzelf opgeduikeld worden. Maar ja, ík maak altijd de familiekiekjes en sta zelf zelden op de foto. Als dat onverhoopt wel een keer gebeurt is hij gemaakt met een mobieltje en technisch ongeschikt voor het krantenpapier, of zit ik met een glas wijn in de hand.

Wat nu, dacht ik. Opeens herinnerde ik mij de leuke en onverwachte ontmoeting die ik vorig jaar had in de Laurenskerk. Tijdens een bedrijfsfeest raakte ik in gesprek met de fotografe die ter plekke honderden gasten fotografeerde. Haar manier van werken maakte gedurende die avond indruk op mij. Zij wist in hele korte tijd het vertrouwen van mensen te winnen en ik was ongelofelijk nieuwsgierig naar de resultaten. Aan het einde van de avond wisselden we snel visitekaartjes uit. Zou zij mij misschien ‘uit de brand’ willen helpen met mijn columnfoto? Het moest wel binnen een paar dagen gefikst zijn. Gelukkig was ze bereid om tijd voor een fotoshoot te maken.

Sindsdien zal ik helemaal nooit meer zeggen dat ik ‘fotografeer’ als ik met mijn camera in de weer ben. Wat ik doe is slechts ‘kiekjes maken’. Ergens wist ik het natuurlijk wel, maar nu weet ik het uit eigen ervaring: fotograferen van mensen is een vorm van kunst. En al helemaal als het gaat om iemand die nul komma nul ervaring heeft met poseren, zoals ik. Ieder z’n vak dus.