Martijn Kruijt

Deze week zijn we weer eens in Bleiswijk voor de dorpsgenoot. Aan de Beukenlaan aldaar. Je kunt ook zeggen bij de Hockey Vereniging Bleiswijk (HVB). Onze dorpsgenoot, Martijn Kruijt, is daar namelijk heel vaak te vinden. Hij is de voorzitter van deze club en doet daarnaast van alles bij en voor deze club. Een bijbedoeling van dit verhaal is om duidelijk te maken dat het de hoogste tijd is dat iemand anders deze taak overneemt van Martijn Kruijt. Dat zou de vader of de moeder kunnen zijn van jonge kinderen die zijn gaan hockeyen. Martijn zegt er alvast bij dat van die persoon niet per se wordt verwacht hij/zij het voor een lange reeks van jaren doet.

“Ik ben ook betrokken bij de Rotaryclub en daar is het zo geregeld dat je eigenlijk maar één jaar echt voorzitter bent. In de aanloop daar naar toe ben je er een jaartje mee bezig en na het voorzitterschap ben je hooguit nog een jaar bij het bestuur betrokken. Daarna nemen anderen het weer over. Zo komen alle leden van de Rotaryclub een keer aan de beurt. Het grootste probleem bij het vinden van een HVB-voorzitter is, dat mensen denken dat het ontzettend veel werk is en dat het eindeloos lang gaat duren. Nu is het in mijn situatie zo dat ik te lang voorzitter ben geweest en ook te veel naar me heb toegetrokken. Dat was dan misschien niet handig van mij. Aan de andere kant heb ik ontzettend graag gedaan en ben ik er ook heel trots op wat wij hier bij de club allemaal tot stand hebben gebracht.”

Ben je niet zo goed in delegeren?
Ik kan heel lastig nee zeggen. Dat is meer het probleem. Delegeren kan ik wel maar er moet wel gelegenheid zijn om te delegeren. Er moeten mensen zijn aan wie je iets kunt delegeren. Nu zijn er heel veel mensen enthousiast betrokken bij onze club, maar er zijn er ook die zeggen: ik betaal contributie en dat moet genoeg zijn. We zitten in een tijd dat mensen niet zo heel erg bereid zijn om vrijwilligerswerk te doen. Dit gaat in golven. Ik denk dat we binnen een jaar of zes wel weer een golf krijgen waarbij mensen wel de handen meer uit de mouwen willen steken.

Als dat zo is, moet je nog zes jaar aanblijven!
Nee nee, dat gaat niet gebeuren. Ik ben al druk bezig om mensen aan te trekken voor het overnemen van taken. Het mooie is dat we drie relatief jonge vrouwen bereid hebben gevonden om bepaalde taken ter hand te nemen. Dat vind ik heel mooi; dat jonge mensen toch hun nek uitsteken en iets gaan doen voor de club.

Jij bent dus via je kinderen actief geworden bij de HVB?
Onze oudste dochter Julie, bijna achttien, wilde als meisje van zes gaan hockeyen en vond het meteen ontzettend leuk. Zelf ben ik toen vrij snel als coach aan de gang gegaan en dat doe ik nu nog bij onze jongste dochter Rosalie, die nu elf is. Onze middelste, zoon Olivier van zestien, heeft ook gehockeyd. Hij is er mee gestopt omdat er geen volledig team meer was voor zijn leeftijdsgroep. Dat is wel eens het probleem van een kleine vereniging.

Hockey je zelf ook?
Zeker, maar ik ben er pas op latere leeftijd mee begonnen. Ik keep nu in een van de twee veteranenteams. Het mooie van hockey is dat het een prachtige teamsport is.
Zeker voor kinderen is een teamsport heel goed voor hun ontwikkeling: ze leren samenwerken, ze leren incasseren, ze leren dat ze bepaalde talenten hebben maar ook beperkingen, ze zien in dat de een hier goed in is en de ander daarin en dat je door het bundelen van de talenten elkaar aanvult.
Redelijk snel na mijn entree bij de HVB ben ik coördinator van de jongste jeugd geworden. Samen met mijn nu ex-vrouw Ywanka, die behalve logopedist ook orthopedagoog is, heb ik een plan geschreven om een bepaalde structuur en inhoud te geven aan hoe wij met onze jeugd omgaan zodat ze leuk, veilig en leerzaam met elkaar kunnen sporten.
De kern van het verhaal is dat je kinderen niet op hun fouten wijst maar dat je ze tips geeft hoe ze dingen beter kunnen doen. We hanteren dus een puur positieve benadering.
Waar kom jij zelf van oorsprong vandaan? Hoe lang woon je al in Bleiswijk?
Van huis uit ben ik Rotterdammer. Op verschillende plekken heb ik in die stad gewoond. Mijn vader was buurtwerker en mijn moeder vormingswerker. Ze werkten allebei met jongeren en jeugd, veelal in lastige wijken. Mijn vader was met kinderen en jongeren van buitenlandse herkomst al bezig met karatelessen. Anderen zeiden dan: ja joh, leer ze ook nog een vechtsport. Mijn vader zag dat anders. Die zorgde er voor dat die jongeren een bepaald gevoel van eigenwaarde kregen. Rond 1998 zijn Ywanka en ik – we hadden elkaar leren kennen op school – naar Bleiswijk verhuisd. We woonden toen in een niet al te beste buurt waar jongeren agressief reageerden op de leasewagen waar ik ’s morgens mee naar mijn werk ging. Toen ik bij de politie daar melding van maakte, zeiden ze: maar meneer wat doet u dan ook nog in deze wijk, u moet naar elders. Kijk, dat is dan toch jammer: dat sociale klassen niet bij elkaar kunnen wonen. Terwijl dat juist een manier zou kunnen zijn om mensen van verschillende herkomst en achtergrond dichter bij elkaar te brengen. Maar goed we zijn naar Bleiswijk verhuisd en we woonden hier meteen heerlijk. Eerst aan de Lindendreef en later aan de Beukenlaan. Na onze echtscheiding enkele jaren geleden ben ik hier gebleven en is Ywanka elders in het dorp gaan wonen. We doen de opvoeding en de opvang van de kinderen gezamenlijk: zij tien dagen per twee weken en ik vier. Een echtscheiding is altijd naar maar gelukkig gaan we goed met elkaar om en hebben wij en de kinderen een bepaalde rust gevonden.

Wat doe jij buiten al je werk bij de HVB?
Ik ben presales consultant bij een mooi modern bedrijf dat software verkoopt aan bedrijven en organisaties voor toepassingen in de cloud. Ik doe niet het directe verkoopwerk en ook niet de uitwerking van de techniek. Mijn taak is de klanten uitleggen voor welke functies de software allemaal geschikt is. Het is mooi werk bij een mooi bedrijf. We zitten in Amsterdam en we hebben medewerkers van alle mogelijke nationaliteiten uit allerlei landen. Een voorbeeld van hoe je mensen kunt werven zonder beperkingen qua herkomst, kleur en cultuur.

Heb je nog meer hobby’s ofwel bezigheden?
Fotografie is een hobby en ook muziek maken. Ik heb hier een synthesizer en daar achter die muur staat nog een drumstel op me te wachten.

Nog even terug naar de HVB? Heeft de club erg te lijden gehad onder corona?
Nou een beetje toch wel. We hadden 500 leden en dat zijn er nu nog 420. Vooral de jongvolwassenen zijn vertrokken. Een paar teams zelfs als geheel. Heeft ook te maken met het feit dat deze leeftijdsgroep gaat studeren en toch al lastig het hockeyen kan inpassen in de studieweek. Daarom hebben we voor die teams ingesteld dat ze vrijdagavond kunnen trainen voor hun wedstrijd op zondag. Dat werkt goed. We hebben dus best wat afmeldingen gehad maar gelukkig trekt het nu weer aan, nu het verenigingsleven weer redelijk genormaliseerd is. Natuurlijk blijven we voorzichtig maar er kan best redelijk wat.

Hoe zie jij de HVB als club?
Een echte gezelligheidsvereniging die open staat voor iedereen die lekker wil hockeyen, prestatief of recreatief. Iedereen is hier welkom en wordt gerespecteerd zoals hij of zij is. Daarom vind ik het ook zo mooi dat we ook een G-team hebben. Dat is nou echt een voorbeeld van hoe je als speler of teamlid een ander teamlid respecteert en accepteert zoals hij of zij is. Die mensen met een beperking zijn er helemaal niet mee bezig hoe een ander zich gedraagt. Iedereen is goed zoals hij of zij is. Het G-team zocht laatst een spelleider, een scheidsrechter dus. Ik dacht: zal ik het doen? Ik heb het niet gedaan. Als het echt nodig is, staan er altijd mensen op. Ook potentiële nieuwe voorzitters!