Inge van der Burg

Inge van der Burg ontmoeten we als enthousiaste medewerkster van speeltuin De Kievit in Berkel. Daar is ze helemaal op haar plek. Ze heeft bij een groentewinkel gewerkt, bij een uitvaartondernemer en ook in de ouderenzorg, maar niets is leuker dan De Kievit. Het is dorps, het is dynamisch en gevarieerd werk, iedereen is vrolijk, het draait om blije kinderen. Het is een lot uit de loterij voor Inge die het in haar nu bijna 29 jaar durende leven niet altijd makkelijk heeft gehad.

Na een probleemloze basisschoolperiode is ze op de middelbare school zo gepest dat ze er naast depressies ook tijdelijke verlammingsverschijnselen door kreeg. Sinds bijna twee jaar heeft ze een periode van ongeveer elf nare jaren achter zich kunnen laten. Ze houdt weer van zichzelf, vindt zichzelf goed zoals ze is en ze wil graag de boodschap overdragen dat je eerst blij moet zijn met jezelf en met je leven voordat je blij kunt zijn met en voor anderen. Inge geniet weer van het leven en ze is niet alleen blij met het werk maar nog meer haar dochtertje Kiki van drie.

In dorpen zeggen ze vaak: van wie ben jij er een? Dus: van wie ben jij er een?
Ik ben een echte Berkelse Van der Burg. Mijn vaders moeder was het eiervrouwtje in Berkel. Mijn vader heet Piet van der Burg. Hij verdiende de kost als kraanmachinist bij Meersma in Pijnacker. Piet is de oudste van acht kinderen en komt van de Noordeindseweg 71 in Berkel. Zijn jongste broer Paul – mijn jongste oom dus – woont nu in het ouderlijk huis. Om het helemaal volledig op zijn Berkels te zeggen: ik ben een dochter van Piet van Arend van Piet Job. Mijn moeder heet Ada van Sliedregt en komt uit Schiedam. Ze hebben elkaar ooit ontmoet bij een soort disco daar, De Instuif. Mijn vader kon ontzettend goed dansen. Nog steeds. Vroeger danste hij de Foxy Foxtrot en dan danste ik mee op zijn schoenen. Mijn ouders zijn getrouwd in 1983 en aan de Chrysanthof gaan wonen. Ze kregen drie kinderen. Eerst Mirjam in 1985, toen Jasper in 1986 en tot slot kwam ik op 20 september 1991.

Dus je komt uit een hele grote familie?
Zeker, er zijn ontzettend veel Van der Burgen in Berkel die overigens niet allemaal familie van elkaar zijn. Ik ken niet eens al mijn neven en nichten persoonlijk. Op straat zou ik sommigen zo voorbij lopen. De oudste is ruim veertig en de jongste net twintig. Het jongste achterkleinkind van mijn opa en oma is alweer zeventien. Zo gaat dat dan.

Hoe is je jeugd verlopen?
In eerste instantie eigenlijk probleemloos. Op de basisschool zat ik op De Kwakel en heb ik acht zorgeloze jaren gehad. Daarna ging naar het Stanislascollege in Pijnacker en daar was het veel minder leuk. Hoe het kwam weet ik niet – misschien omdat ik als jongste leerling met mijn elf jaar een van de kleinste kinderen was in de klas – maar door een bepaalde groep werd ik al snel gepest. Dat werd erger en erger. Ze moesten mij steeds hebben. Staken op een gegeven moment zelfs mijn banden lek of ze knipten de bandjes van mijn rugtas kapot. Ik stond er machteloos tegenover en liet het allemaal maar gebeuren. Thuis zei ik er ook liever niks van. Toen het echt een keer te erg was, heb ik er wat van gezegd en gingen mijn ouders naar de school om met de mentrix te praten. Die pakte dat daarna niet handig aan en zei tegen de hele klas dat ze moesten stoppen met het pesten van Inge. Ze vertelde dat mijn ouders op school waren geweest om daar over te praten. Toen werd het eigenlijk alleen maar erger. Ik leed er zo onder dat ik in de tweede klas geprobeerd heb te blijven zitten. In de tweede lukte dat nog niet. In de derde gelukkig wel. Toen kwam ik in een andere groep terecht en heb ik nog twee goede jaren gehad wat klasgenoten betreft. Ik maakte vrienden, er werd gelachen en ik mocht mezelf zijn. Alleen kreeg ik op een bepaald moment, dat was in het vierde jaar van de VMBO een ernstige lichamelijke terugslag. Ze noemen dat een conversiestoornis. Ik kon op een bepaald moment mijn linkerbeen niet meer bewegen. De Berkelse fysio Serge Hälen heeft mij weer aan het lopen gekregen. In totaal heb ik redelijk wat maanden niet kunnen lopen.

Dus al met al heb je heel lang naweeën ondervonden van dat pesten.
Uiteindelijk heb ik er ongeveer elf jaar erge last van gehouden. Al die jaren hoorde ik nare stemmen in mijn hoofd. Stemmen van mensen die lelijke dingen tegen mij zeiden. Intussen ging mijn leven wel gewoon door, maar het heeft ontzettend lang geduurd voordat ik er helemaal overheen was. Dat is eigenlijk pas sinds anderhalf jaar. Ze ontdekten dat ik een bepaalde vorm van autisme heb. Sinds dat allemaal duidelijk is, heb ik een beter zicht op mezelf. Ik kan mezelf nu weer positief in de spiegel aankijken en zeggen: daar staat een mooie sterke vrouw die goed is zoals ze is. Dat was heel lang heel moeilijk of zelfs onmogelijk.

Je vindt het leven nu weer leuk?
Zonder meer. Ik ben sterk uit de ellende gekomen, maar ik ben er wel gehard door geworden. Je bouwt bepaalde verdedigingsmechanismen op. Als mensen tegen mij nu een kwetsende opmerking maken dan komt dat nog steeds als een dolkstoot binnen, en dan ben ik even een halve minuut verdoofd, maar vervolgens kan ik er goed en redelijk op reageren. Soms lukt dat niet en vecht ik verbaal keihard terug. Hier heb ik dan wel direct spijt van. Het geeft aan dat alles wat er gebeurd is in al die jaren wel blijvende sporen heeft nagelaten.

Hoe kijk je terug op de pesters en op de school?
De school had in die tijd geen goed systeem om met pesten en pesters om te gaan. Ze zagen het niet of ze wilden het niet zien en als ze het wel zagen, dan reageerden ze er verkeerd op. Met die pesters ben ik niet meer bezig. Ik denk dat ze niet hebben beseft wat ze bij me hebben aangericht. Als er een reünie zou worden georganiseerd, dan zou ik er niet heen gaan denk ik. Ik heb het afgesloten maar ben er wel open over. Ook om duidelijk te maken wat pesten kan aanrichten als er niks aan gedaan wordt. Een beetje plagen is prima. Mijn collega Marja en ik doen hier bij De Kievit de hele dag niet anders. Maar echt pesten en dat dag na dag jaren lang is heel gemeen. Je beschadigt er mensen mee en ik weet zeker dat pesters dat niet beseffen.

Hoe is het na de middelbare school verder gegaan qua opleiding en werk?
Ik ben een zorgopleiding gaan doen en heb in de ouderenzorg gewerkt. Ook heb ik bij groenteboer Peter Noordhoek gewerkt en bij uitvaartondernemer Van der Spek. Bij de groenteman was het heel leuk. Ik mocht op mijn laatste werkdag om half vier ’s morgens met hem mee naar de groothandel. De boerenkool was mijn specialiteit. Het uitvaartwerk werd gezien mijn geestelijke en lichamelijke toestand te zwaar. Uiteindelijk kon ik op 1 mei 2019 bij De Kievit gaan werken en dat is het helemaal. De Kievit is een warm bad met allemaal mooie hartelijke mensen. De sfeer is ongedwongen en vrolijk. Je hebt altijd kinderen en vrolijkheid om je heen. We werken in de zomer hard, maar dat geeft niet.

Wat doe je verder nog?
Ik zorg, zing en dans graag met ons dochtertje van drie, Kiki, die ik samen met de Bleiswijkse Paul van Leeuwen kreeg in 2017. Dat is ontzettend mooi om te doen. Verder zing ik graag en veel. Ik was lid van Young Spirit, een jongerenkoor. Geloof is voor mij belangrijk, al was God voor mij in die moeilijke tijd wel eens heel ver weg. Ik ben verder betrokken bij het Jeugdfestival Berkel en heb ik heel lang badminton gespeeld bij BBVPIP.

Je werkt tot twee uur vandaag zei je. Waarom zo kort?
Ik ga vanavond naar een coronaproof concert van Guus Meeuwis in Tilburg. Dat is mijn grote held. Een van zijn liedjes heet ‘Wees maar niet bang’. Uiteindelijk is dat mijn levensmotto geworden: wees maar niet bang. Ik ben blij dat ik na heel veel moeilijke jaren heb leren inzien dat je niet bang hoeft te zijn van het leven en van de wereld. En dat je als mens goed bent zoals je bent. Dat jezelf kan en mag zijn, los van wat anderen daar van denken of zeggen. Dat je vrij en sterk kunt worden en dat je de dingen kan doen die waar je blij van wordt!