Familie Protogeropoulos

Deze week enkele dorpsgenoten van Griekse herkomst: vader Nikolaos Protogeropoulos (68) en zijn zonen Vasileios (40) en Alexandros (35). Nikos woont met zijn Griekse vrouw Maria in Bergschenhoek vlakbij het kantoor van 3B-Wonen. Hun twee zoons wonen in Bleiswijk. Nikos en Maria hebben nog een dochter die in Zwijndrecht woont. Zij heet Vicky ofwel Vasiliki. Griekse namen hebben doorgaans een betekenis. Vasileios betekent royaal. Alexandros betekent ‘protector of man’, beschermer van mensen.

We hebben deze dorpsgenoten een half jaartje geleden voor het eerst ontmoet. Dat was op een zaterdagmorgen bij De Leeuwerik, het welzijnscentrum in Bleiswijk. Anneliese van Strien, de coördinator van het vrijwilligerswerk daar, legde het contact. De mannen waren toen bezig om gratis en vrijwillig de binnenboel van een grote zaal te schilderen. Gewoon om iets te doen voor ‘the village’, zegt pa Nikos. ‘Filanthropia’. Zo voegt hij er een Grieks woord aan toe dat zoals veel andere woorden ook in onze taal voorkomt. We ontmoeten de vader en zijn twee zonen aan de Kastanjelaan in Bleiswijk, thuis bij Vasileios en zijn vrouw Rianka van den Berg, dochter van Hans en Cora van den Berg die ook actief zijn bij De Leeuwerik. Zij biljarten daar en doen vrijwilligerswerk. Via Hans en Cora werd het contact gelegd om daar met het schildersbedrijf Lux Coatings een zaal mooi en vakkundig te schilderen. Het was boeiend en gezellig om half in het Engels en half in het Nederlands nader kennis te maken met deze familie. Er kwamen allerlei onderwerpen ter sprake. Onder meer ook de cultuurverschillen tussen Griekenland en Nederland. Ook de VS komt nog aan de orde. Daar woonde de familie tussen 1987 en 2005.

Waar komen jullie vandaan in Griekenland?
Vasileios: Uit Agios Ioannis. Dat is gelegen op het schiereiland Peloponnesos aan de zuidwestzijde van het vasteland van Griekenland. Het is een klein dorpje niet zo ver van Olympia vandaan. Als we met de auto naar Griekenland terug gaan, rijden we via Italië en doen we de oversteek met de boot naar de stad Patras. En dan is het nog een uurtje naar het dorp. We gaan er een of meerdere keren per jaar naar toe omdat we er nog veel familie hebben wonen. Mijn vader en moeder hebben daar ook nog een huis.
Nikos: Het wisselt een beetje wanneer we gaan. We proberen altijd wel rond 15 augustus te gaan. Dat is een Griekse nationale feestdag. Dan is het de naamdag van Maria, de naam van mijn vrouw met wie ik vanaf 1977 getrouwd ben. We komen allebei uit hetzelfde dorp, Agios Ioannis. We hebben elkaar al heel jong ontmoet.

Jullie zijn nu schilders? Is dat altijd zo geweest?
Nikos: Nee, van huis was mijn vader vooral met land- en tuinbouw bezig. Mijn vader is jong overleden door een ongeluk met een boot. Mijn moeder moest het daarna alleen zien te redden met vier kinderen, waarvan ik de jongste ben. Met het schildersbedrijf zijn we begonnen toen we in 1987 naar Chicago in de Verenigde Staten waren gegaan.

Wat was daar de reden van?
Nikos: Onze jongste zoon Alexandros is geboren met een hartaandoening. In Chicago in de Verenigde Staten bleek het beste team te zijn om hem te kunnen helpen. Daarom zijn we met het hele gezin daarheen gegaan. Alexandros was toen twee jaar en Vasileios zeven.
Alexandros: Met mijn hart is het helemaal goed gekomen. Ik heb wel een pacemaker, maar ben verder gezond.

Dus in de Verenigde Staten zijn jullie het schildersbedrijf begonnen?
Vasileios: Mijn vader is een bedrijf gestart dat in Chicago en omgeving de tankstations restaureerde en schilderde in de juiste kleuren. Dat bedrijf noemde hij B & A Paintings & Services. De B staat voor mijn naam. Ik heet Vasileios. De A staat voor de naam van mijn broer Alexander. Painting betekent schilderen en Services wijst er op dat we service heel belangrijk vinden.

Uiteindelijk zijn jullie naar Nederland gekomen? Een beetje dichter bij Griekenland dus. Waarom Nederland?
Nikos: Hier woonde een neef van ons, de zoon van mijn zus. Hij woonde met een Nederlandse vrouw in Alkmaar en zei dat Nederland een goed land was om te wonen. We woonden eerst ook in Alkmaar en nu dus in Lansingerland. Dat komt doordat Vasileios en Rianka elkaar leerden kennen. Rianka woonde hier en toen Vasileios hierheen verhuisde, zijn wij meegegaan. In de Griekse cultuur is familie erg belangrijk, dus we wonen graag niet te ver bij elkaar vandaan. Onze dochter woont het verst weg. Zij woont in Zwijndrecht. Morgen, zondag 5 juli, is haar dochtertje Maria jarig en dus zitten we morgen met de hele familie daar.
Rianka vult aan: De Grieken zeggen: where my family is, is my home. Waar mijn familie is, is mijn thuis. Ik vind het zelf heerlijk, die onderlinge familiewarmte van de Grieken. Lekker bij elkaar zitten, samen lekker eten en het gezellig hebben met z’n allen.

Hoe hebben jullie elkaar gevonden, Vasileios en Rianka?
Vasileios: Via een datingsite. Nu zes jaar geleden. Al snel bleek dat we allebei op 20 november jarig zijn. Dat was dus meteen al een overeenkomst. We hadden gelijk een klik en die klik is er nog steeds. Intussen hebben we twee kinderen, onze Nefeli van 2,5 jaar en onze zoon Nikos die bijna een half jaar is nu. Een heel nieuwsgierig mannetje dat altijd vrolijk is en nieuwsgierig.

En jij Alexandros?
Ik ben getrouwd met Rebecca uit Den Helder. Ik kwam haar toevallig tegen toen ik op Facebook op zoek was naar een oude vriend in de Verenigde Staten. Wij wonen nu ook in Bleiswijk en hebben één kind van vier jaar, Leonidas. Nee, Rebecca had geen moeite om Den Helder te verlaten. Het bevalt haar goed hier.

Dus u heeft vier kleinkinderen, Nikos?
Nikos met een brede trotse glimlach: Vier geweldige kleinkinderen. Mijn vrouw Maria en ik doen ook oppaswerk. In het schildersbedrijf ben ik met pensioen gegaan. Mijn zoons doen nu al het werk en huren zonodig zzp-ers in. Ik ben alleen nog adviseur. Dus hebben we tijd voor de kleinkinderen en voor andere hobby’s. Ik heb een grote moestuin en de oogst deel ik uit aan de familie en andere mensen. Lekker koken en eten is ook belangrijk in de Griekse cultuur.

Eten jullie Nederlands of Grieks?
Rianka: Vooral Grieks. Zelf ben ik ook steeds meer Grieks gaan koken. Daar zit toch meer smaak en pit in dan in de Nederlandse keuken. Behalve schilderen is koken een vak dat in de familie goed ontwikkeld is. Alexandros zou ook zo als chef-kok in een restaurant aan de slag kunnen gaan.
Alexandros knikt: Ik vind koken prachtig om te doen, maar ons hoofdvak is nu schilderen. We hebben een mooi familiebedrijf met de naam Lux Coatings Schildersbedrijf. Kwaliteit en service vinden wij belangrijk. Daarom zijn we onlangs aangesloten bij de ‘Betere Schilder’ een keurmerkorganisatie op initiatief van een vader en zijn zoon uit Bergschenhoek.

Werken jullie voor particulieren en bedrijven?
Vasileios: Allebei ja. Zo hebben we de eer gehad om voor de gemeente Zoetermeer in het oude dorpskern alle lantaarnpalen te schilderen, in samenwerking met Daallin BV. We hebben ook basisscholen geschilderd, in samenwerking met Rob van der Ploeg. Grote opdrachten doen we met de medewerking van wat vaste zzp-ers met wie wij samenwerken. Daarnaast werken we veel voor particulieren. Deze afwisseling maakt het werk juist leuk.
Nikos met trotse pretogen: Onze klanten zijn tevreden. We vertrekken nooit met een ontevreden gevoel. We willen echt kwaliteit leveren. Het moet gewoon goed zijn.

Jullie voelen je goed thuis in Nederland, maar hebben jullie nooit de aandrang om naar Griekenland toe te gaan?
Nikos: Griekenland is ons oude thuisland en Nederland is ons huidige thuisland. Hier wonen en werken we en hier hebben we ons leven. Zeker nu onze kinderen met Nederlanders getrouwd zijn en hier hun leven opbouwen. Het is goed om een paar keer per jaar terug te gaan naar en daar dan een mooie tijd te hebben met familie en vrienden. Helemaal terug naar Griekenland gaat niet gebeuren.

Tot slot: vinden jullie de Nederlandse mentaliteit niet te afstandelijk en te individualistisch?
Vasileios zegt namens de familie: We voelen ons helemaal thuis in Nederland. Ieder volk en ieder mens heeft zijn of haar eigen gewoonten en karakter. De Grieken hechten wat meer aan de familie en de Nederlanders zijn wat meer op zichzelf. Dat is voor ons geen enkel probleem. We kunnen hier goed wonen, werken en leven!