Corrie en Jan Buchner

Corrie en Jan Buchner zijn echte Berkelaren. Jan is er geboren als zoon van fotograaf Rien Buchner en Corrie is een Berkelse geworden, nadat ze er op haar achttiende met pa, ma en twee broers kwam wonen vanwege het meetkundige en bouwkundige werk van haar vader. Het gezin Van den Berg was afkomstig uit het Zeeuwse Bruinisse.

Een van haar broers is later terug gegaan naar Zeeland. De andere broer van Corrie woont al vele jaren in Zuid-Afrika. Zelf piekert ze er niet over uit Berkel weg te gaan. Met echtgenoot Jan woont ze al 48 jaar tot hun volle tevredenheid in een leuke woning aan de Johan van Oldenbarnveltlaan nadat ze de eerste vijf jaar van hun huwelijk in een houten huisje in de polder woonden aan de Leeweg. De Oldenbarneveltlaan is vlakbij het gezellige centrum van Berkel waar Corrie graag komt en waar ze een jaar of 25 jaar heeft gewerkt, in de modewinkel van Landgraaf. Daarna werkte ze een jaar of 11,5 als vrijwilliger in de Oudelandse Hof waar ze onlangs afscheid heeft genomen. Corrie doet het wat rustiger aan met haar 75 lentes. Echtgenoot Jan werkt nog. Al heel lang is hij in dienst bij Voshol Verwarming in Bleiswijk en daar is hij nog altijd als manus van alles actief. Toen Jan er 25 jaar werkte, kreeg hij een leuke bonus waarvan hij met Corrie een reisje naar de VS ondernam. En toch is Scandinavië altijd hun favoriete vakantie-oord gebleven, zowel ‘s winters als ‘s zomers. Een ‘gezamenlijke’ bezigheid van het echtpaar is zingen. Het woord ‘gezamenlijk’ is relatief: ze zitten niet samen in één koor. Dat heeft Corrie tegengehouden: zij zingt na een carrière bij Vlijt en Volharding in Bergschenhoek nu bij Cantores Amatores in Pijnacker en Jan zingt bij het Hollands Christelijk Mannenkoor (HCM) en bij het shantykoor IJgenweiss. Komende vrijdag heeft Corrie in Pijnacker een concert met Cantores en dan gaat Jan natuurlijk kijken en luisteren. Cantores zou Jan er als man best bij kunnen hebben maar dat gaat toch niet gebeuren.

Hoe lang kennen jullie elkaar nu?
Corrie: Ongeveer 56 jaar en we zijn nu 53 jaar getrouwd. Jan was 21 en ik was negentien toen we elkaar leerden kennen. We zaten allebei bij het CJV, de Christelijke Jeugd Vereniging. Met een bus hadden we een uitstapje naar de Stadsgehoorzaal in Leiden. In de pauze ging ik met wat vriendinnen gevulde koeken halen en toen vroeg ik aan Jan die achter me zat of hij ook een gevulde koek wilde. Zo is het dus allemaal gekomen: door een gevulde koek!

Maar jullie woonden dus allebei al wel in Berkel?
Jan: Corrie nog niet zo lang maar ik ben er geboren, aan de Klapwijkseweg. Al komt mijn familie van oorsprong niet uit Berkel maar uit Almkerk. Op zoek naar werk zijn mijn opa en vader deze kant op gekomen. Op de zaak zitten jongens ook wel eens te piepen dat ze maar gastarbeider zijn. Dan zeg ik altijd: dat is helemaal geen probleem. Zo zijn wij ook ooit hier in deze streek terechtgekomen. Mijn vader moest er heel hard voor werken om de eindjes aan elkaar te knopen. Onze jeugd was zeker niet eenvoudig.
Corrie: Ik heb me vanaf het begin eigenlijk best goed thuisgevoeld in Berkel en dat is nog zo. Veel mensen vinden dat het de laatste jaren hier te druk en te vol wordt. Ik vind het juist wel gezellig. Het winkelcentrum is lekker levendig. Bij Berkel vergeleken vind ik het in het centrum van Bergschenhoek en Bleiswijk maar een vrij saaie bedoening.
Wat heb jij allemaal voor werk gedaan Jan?
Ik ben heel lang vrachtwagenchauffeur geweest. Toen we elkaar leerden kennen, reed ik op een stookolietankwagen bij de Weduwe Mostert. Op een keer zouden we naar de film gaan in Rotterdam en toen deed mijn brommer het niet. Zijn we met die tankwagen naar de bioscoop gegaan. Ik heb ook nog in de haven gewerkt en op de veiling. En later ben ik dus bij Jan Voshol in Bleiswijk in de centrale verwarming terechtgekomen. En daar werk ik nog steeds acht uur per week.

Jullie gezondheid is nog goed?
Corrie: Een paar jaar terug heeft Jan een hartinfarct gekregen, nota bene tijdens het zingen. Maar daar is hij goed van hersteld. Zelf heb ik vorig jaar een heupoperatie ondergaan, maar dat is allemaal positief verlopen. Ik kan weer blijven staan tijdens het zingen. Iedere woensdag rijden we met drie vrouwen uit Berkel naar Pijnacker in de auto van Piet Zwinkels uit Bergschenhoek. We zeggen altijd gekscherend dat Piet met zijn harem op stap gaat maar het ook weer netjes thuisbrengt. Via Annie van den Bulk – ook een Zeeuwse – ben ik bij Cantores terechtgekomen en Lia Mostert gaat ook mee. Er zitten nog meer mensen uit Lansingerland bij het koor maar die gaan op eigen gelegenheid.

Jullie zingen allebei, maar niet samen en tegelijk?
Corrie: Nee, dat houden we netjes gescheiden. De woensdag is mijn Cantores-avond en op maandag en donderdag is Jan bij het HCM en bij IJgenweis aan het zingen. Dat wil ik graag zo houden.
Jan: Het is prima zo hoor. Cantores zou voor mij misschien ook technisch een beetje te lastig zijn, hoewel het wel een uitdaging zou zijn om het een keer te proberen. Ik begrijp dat ze wel wat mannen kunnen gebruiken, maar ik denk niet dat ze maar daar kunnen verwelkomen. Geen probleem, bij HCM en IJgenweis vermaak ik me prima. Verder ben ik nog betrokken geweest bij het Nieuw Nederlands Mannenkoor. Daarmee hebben we door heel Europa gereisd, maar jammer genoeg is er een einde gekomen aan dat koor.

Jullie vertelden dat jullie samen ook altijd veel hebben gereisd?
Corrie: Tientallen jaren zijn we winter en zomer in Scandinavië geweest. In de winter om lekker te langlaufen en in de zomer omdat de natuur ook dan heel mooi is. Tot aan de Noordkaap zijn we geweest. In de zomer gingen we met een Kadetje 1200 en een klein Erica-caravan erachter die kant op. De laatste jaren blijven we wat dichter in de buurt. Het zijn mooie landen, maar ze zijn heel duur en voor het langlaufen zijn we iets te oud geworden. Wij houden ons tegenwoordig in conditie met fietsen en wandelen. Het langlaufen hebben we altijd wel met heel veel plezier gedaan. Het is een inspannende sport maar als je de goede slag te pakken hebt, dan is het heel leuk om te doen. We kregen de eerste jaren les van een oude Noor – met de naam Knud - die precies aangaf hoe je het moest doen.

Hebben jullie ook kinderen en kleinkinderen?
Jan: We hebben een zoon Marcel en een dochter Liane. Zij woont met partner Wilco en hun drie kinderen, Scott, Toby en Dunya, in Pijnacker en onze zoon woont met zijn vrouw Lea en hun vier kinderen, Kilian, Jaron, Himsha en Jonathan, in Hongarije. Zij doen daar ontwikkelingswerk voor de organisatie Operatie Mobilisatie.
Corrie: We hebben dus zeven kleinkinderen. Eigenlijk acht, want onze zoon en schoondochter hebben nog een pleegkind. De oudste van de kleinkinderen is 23 en de jongste tien. Het is ontzettend leuk om te zien hoe ze zich – ieder op haar of zijn eigen wijze – ontwikkelen.
Jan: Kilian, de oudste uit Hongarije, komt in de vakanties vaak naar ons toe en gaat dan met mij mee naar Voshol om daar te werken. Het is leuk om te zien hoe die jongen verbaasd reageert op dingen die hier heel gewoon zijn en in Hongarije totaal niet. Als ik bij ‘t Zeeltje met een wildvreemde in gesprek ga, is dat voor ons heel normaal. Maar in Hongarije doe je dat gewoon niet.

Zingen is een hobby die jullie allebei hebben. En vakantie vieren. Is er nog meer?
Corrie: Ik lees heel veel. Iedere week minimaal één boek. Jan las eerst helemaal niet. Daar had hij geen geduld voor, maar ik heb Jan ook aan het lezen gekregen. Hij heeft er lol in en leest nu ook van alles. Lezen is heerlijk. Eigenlijk lees ik alles, behalve streekromans. Jan leest een beetje hetzelfde als ik. Ik neem ook voor hem boeken mee vanuit de bieb.
Jan: Ik ben ook nog houtbewerker. Vogelhuisjes en tafels bouw ik van hout en de pergola hier in de achtertuin heb ik ook zelf gemaakt. Ik ben niet zo handig als Kees Overmeer maar dat is ook niet erg; ik red me wel!