Blik op Dorpsgenoten: Peter Hulst

Peter Hulst is een zoon van Arie Hulst, de melkboer. Hij is een echte Berkelaar, geboren en getogen. Peter is de jongste van acht kinderen. Zijn vrouw Els Hulst-Toussaint komt ook van oorsprong uit Berkel. Zij is de jongste van twaalf kinderen.

Peter heeft met enkele anderen een heel bijzondere prestatie geleverd: met steun van zijn buurman/zwager Jos Möhlmann en zijn beste vriend en vroegere buurman Ben ten Pas, heeft Peter Hulst zijn eigen drumstel ontworpen en gebouwd. Dat was een project van een paar jaar, maar het resultaat mag er zijn: een eigen drumstel met een warme klank die helemaal past bij de jazzmuziek, die Peter maakt samen met een tiental collega’s van een Lansingerlands jazzgezelschap. De base, de floortom, de tomtom en de snare; ze vormen één prachtig geheel. In het jazzgezelschap was Peter de opvolger van John Hofman die als drummer helaas te veel last kreeg van zijn handen. Toen Peter Hulst het stukje van techneut Kees Overmeer over zijn modelbouwhobby in deze krant zag staan, leek het hem wel leuk om eens wat te vertellen over wat er allemaal voor kwam kijken om dat eigen drumstel tot stand te brengen.

Hoe kwam je op het idee om een eigen drumstel te gaan bouwen?
Ik keek wel eens naar het televisieprogramma Mijn Stradivarius. In dat programma gaan muzikanten hun eigen ideale instrument bouwen. Zo kwam ik op het idee. Het leek me een enorme uitdaging om mijn eigen drumstel te bouwen dus eerst maar een jaartje mij erin verdiepen. In eerste instantie heb ik geprobeerd bij een gerenommeerde fabrikant in de VS de onderdelen te bestellen, maar die wilde daar niet aan beginnen. Het bleek ook niet mogelijk om van kenners op het gebied van drumstellen informatie en advies te krijgen, dus uiteindelijk heb ik het helemaal zelf moeten bedenken en ontdekken.

Waar begin je dan?
Nou ja, je gaat eerst bedenken welke materialen je allemaal nodig hebt. Welke houtsoort gebruik je om de drums van te bouwen? Hoe dik moet dat materiaal zijn? Maak ik het van massief of van fineer? Hoe veel laagjes heb je nodig en met welke lijm ga je die verschillende laagjes aan elkaar lijmen? Dat was een enorme uitzoekerij. Uiteindelijk heb ik een man in Enschede gevonden – Marcel - die mij het nodige advies heeft gegeven. Met die man ben ik in gesprek gegaan en ik heb zijn adviezen grotendeels opgevolgd.

Wat voor hout is het geworden?
Mahoniehout, fineer met een dikte van 0,6 millimeter. Met behulp van mallen zijn we dat hout rond gaan buigen en zo hebben we acht tot dertien lagen aan elkaar gelijmd. We hebben uiteindelijk gekozen voor koude lijm van Titebond. Met Jos en Ben samen ben ik lang bezig geweest om ronde klankkasten – ketels - van de verschillende onderdelen van het drumstel te fabriceren. Intussen had ik ook al goed nagedacht over de zogenoemde hoops. Dat zijn de metalen ringen rondom de ronde ketels. Meestal gebruikt men chroom maar ik heb na lang nadenken gekozen voor black nickel. Over die keuze ben ik achteraf heel blij. Het is schitterend materiaal. En dan heb je nog de bearing edge. Dat is de ronding aan de buitenkant van de ketel waar het vel op ligt. Deze kunnen een drumstel een beter of slechter geluid geven en moeten zeer vlak zijn. Els vult aan: “Ik heb Peter eigenlijk niet vaak zo gelukkig gezien als na het moment dat al het materiaal voor het drumstel binnengekomen was.”

Dus je dacht eigenlijk meteen dat je de goede keuzes had gemaakt?
Inderdaad. Het materiaal leek mij een goede basis. Er zijn zo veel verschillende mogelijkheden en het materiaal is best prijzig. Al met al denk ik dat er toch wel voor zeker 2.500 euro materiaal in zit. De arbeidsuren rekenen we verder maar niet. Het was en is vooral hobby. Het was gewoon ontzettend leuk om er met z’n drieën mee bezig te zijn. Daar was Ben heel belangrijk bij. Die had een eindeloos geduld en een geweldig inzicht. Hij bleef maar bezig totdat het echt helemaal perfect zat.

Wat was nou het spannendste moment in de hele operatie?
Alles was wel spannend. Heel spannend was het moment dat ik gaatjes ging boren in de ketels, omdat de hoops – de ringen - daarin vastgeschroefd moesten worden. Gelukkig ging het goed. Stel dat je daarmee de fout in gaat, dan kun je helemaal opnieuw beginnen. Dan de onderdelen monteren én het vel spannen; dat waren spannende tijden. Ik moet dan ook niemand om me heen hebben. Maar het ging gelukkig goed.

En dan komt het moment dat je gaat spelen op de verschillende onderdelen van het drumstel. Dat lijkt me spannend moment.
Dat was het zeker. Je hebt een bepaalde bedoeling en een bepaalde verwachting. Mijn bedoeling was een warme klank uit de periode ‘60 ‘70 te krijgen die past bij de klassieke jazzmuziek die we met z’n allen maken. Gelukkig voldoet de klank helemaal aan mijn verwachting. Er zit echt een mooie warme klank in. Het is een schitterend instrument geworden waar ik heel tevreden mee ben. Het was echt de investering en de vele uren arbeid meer dan waard. Het bijzondere blijft toch dat je vanuit het niets, zonder voorbeeld en eigenlijk zonder gericht advies, zo’n instrument kunt bouwen. Niemand van ons had dat ooit gedaan en als het dan toch in één keer lukt en het voldoet ook nog aan de verwachtingen, dan is dat prachtig toch? En de enige in zijn soort. Trots was ik toen ik benaderd werd door iemand die in de muzikale branche zit of ik het niet in de markt wilde zetten. Na lang nadenken heb ik daar van af gezien: de risico’s waren voor mij te groot.

Wat is eigenlijke vak?
Ik heb altijd in de lastechniek gewerkt en heb daarnaast wel een redelijk brede technische aanleg en ontwikkeling. Niet zo goed en zo breed als Kees Overmeer. Als ik zie wat die man maakt en hoe geweldig hij alles afwerkt, dan zou ik daar bijna jaloers op worden.

Wanneer kunnen we jou en je collega’s horen?
We treden regelmatig op bij verschillende gelegenheden, ook wel in Lansingerland. Vorig jaar zijn we onder andere van de partij geweest bij het lokale festival Opperdepop.
We zijn met ongeveer tien muzikanten en alle instrumenten die je mag verwachten in een jazzgezelschap zijn we aanwezig. We zijn grotendeels amateurmuzikanten, maar met de trompettiste Ellister van der Molen hebben we ook een echte professional in ons midden.

Wat doe je verder nog buiten de muziek?
Els en ik genieten van ons pensioen en doen eigenlijk alleen nog maar leuke dingen. We vinden het leuk om te tuinieren in onze mooie grote natuurtuin. Voorheen woonden we aan de Astersingel in Rodenrijs – dat was ook niet verkeerd – maar hier vinden we het helemaal geweldig. De rust, de ruimte en al die verschillende vogels in de tuin. Wandelen en fietsen vinden we leuk om te doen. Vervelen doen we ons niet. Els is ook altijd met iets bezig; breien, quilten en de laatste tijd is ze ook aan het weven. We hebben één dochter via haar kwam ik bij Ipse de Bruggen. Daar ben ik vrijwilliger in de aangepaste manege die gericht is op mensen met een lichamelijke en/of verstandelijke beperking. Het paardrijden is ontspannend voor die mensen en het is geweldig om ze daarbij te kunnen helpen.

Berkel is sinds jullie jeugd zo gegroeid; is het nog wel jullie dorp?
Het is wel heel hard gegroeid en er wordt nog heel veel gebouwd. Het tempo zou van mij wel wat beheerster mogen. Het gaat wel heel hard, maar ik denk niet dat wij dat kunnen tegenhouden. Ik vind wel dat ze meer betaalbare woningen moeten bouwen voor starters en voor ouderen. Ze bouwen het liefst grote dure huizen. Gelukkig is de dorpse sfeer hier nog wel redelijk hetzelfde gebleven. Het centrum van Berkel is wel heel gezellig.

Ga je nog meer instrumenten bouwen?
Ik weet het nog niet. Het was wel een ontzettend mooi project. Wellicht bouw ik nog eens een gitaar of zo!