Jos en Hanny van Winden

Onlangs vonden we al een ‘dorpsgenoot’ op het landgoed van Jos en Hanny van Winden-Kuijten. Dat was toen Harry Overdevest, een van de bezoekers van het 45-jarig huwelijksfeest van Hanny en Jos. Veel mensen vroegen zich af waarom Harry niet met ‘het saffieren bruidspaar’ op de foto stond. Ook constateerde men dat zowel de voornaam als de achternaam van Hanny in Hart van Holland verkeerd geschreven stond.

In de Telstar/Eendracht, de krant van Pijnacker-Nootdorp, hebben we dat toen rechtgezet. Al met al groeide het idee om Hanny en Jos in deze rubriek ten tonele te voeren. Ze vonden dat zelf ook een goed idee en dus gingen we zondag aan de Munnikenweg in Berkel op de koffie bij het echtpaar.

Wij noemen het een ‘landgoed’ dat ze daar hebben, maar zelf hebben ze het heel bescheiden over ‘het landje’. In 1994 – dit jaar dus 25 jaar geleden – hebben Jos en Hanny het landje gekocht, in totaal 5400 vierkante meter. Ze weiden en stallen daar paarden van zichzelf en van anderen.

Jos en Hanny vinden het er helemaal geweldig en verblijven er heel graag. Terwijl we koffie met gebak voorgeschoteld krijgen, komt het gesprek in een rustig zondagochtendtempo op gang.

Waar komen jullie vandaan?
Jos: Ik ben geboren en getogen in Pijnacker, als vierde kind van Adriaan van Winden en Leny van Schie. Toen ik er eenmaal was, hadden ze rustig kunnen stoppen, maar uiteindelijk kwamen er nog vijf kinderen. Voor de grap zeiden mensen wel eens: als mijn vader en moeder elkaar tegenkwamen op de trap, was mijn moeder weer in verwachting. Mijn vader noemden ze Adriaan Koekoek omdat hij een tuinderij had op een stuk grond aan de Noordweg dat Koekoeksland heette. We woonden aan de Oostlaan 17, destijds naast Slagerij Overmeer. Er stonden twee kleine huisjes die er niet meer zijn. De Acacialaan zou als weg doorlopen naar de Oostlaan. Later is dat niet doorgegaan en is het een doorsteek voor fietsers en wandelaars geworden. In 1960 zijn we naar de Schimmelpenninck van der Oyeweg verhuisd. Daar had mijn vader toen een tuinderij gekocht en daar gingen we ook wonen. Heel even was er nog sprake van dat we naar tuinbouwgebied Erica in Drenthe zouden gaan. Als dat doorgegaan was, was ik Hanny misschien nooit tegengekomen.
Hanny: Ik ben geboren in een huisje bij de Zweth, maar mijn ouders, Wim Kuijten en Riet in ‘t Veen, verhuisden al gauw naar de Stationsweg in Rodenrijs. Ik ben de vijfde van tien kinderen waarvan er twee al jong zijn overleden, een door een auto-ongeluk en een door verdrinking. Dat waren gebeurtenissen die heel zwaar waren voor mijn ouders. Vooral onze moeder is dat verdriet altijd met zich blijven meedragen en nooit meer de vrouw geworden die ze was voordat die kinderen overleden. Ze is zelf vorig jaar overleden. Mijn vader werkte eerst in de tuinbouw en later bij de Gistfabriek. Eigenlijk begonnen we toen pas een beetje te leven. Op vakantie gingen we eerst nooit maar vanaf toen wel.

Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?
Jos: Dat was tijdens de danslessen van Martin Visser in Berkel. Ik was een paar jaar ouder en had al aardig evaring in het dansen en dat was de manier om met leuke meisjes in contact te komen. Zo kwam ik Hanny tegen en het was meteen raak.
Hanny: We hebben niet zo heel lang verkering gehad en zijn al snel getrouwd. Jos was 23 en ik was achttien. We konden een leuk huis kopen en zijn daarom maar snel getrouwd. Nee het was geen motje: we zijn 45 jaar getrouwd en ons oudste kind is veertig. Dus. We hebben er drie: 40, 39 en 38. Mooi uitgemikt, vind je niet? Intussen hebben we ook vijf kleinkinderen. Heel leuk.

En konden jullie makkelijk een huis vinden?
Jos: We hadden een leuk huisje op het oog aan de Nieuwkoopseweg. Omdat ik heel jong heel hard was gaan werken, had ik flink gespaard. Op m’n 23ste had ik 40.000 gulden, dus konden we vrij makkelijk een huisje kopen. Veel mensen zeiden dat we er te veel voor hadden betaald, maar dat viel mee. Wat is te veel? We wilden er heel graag wonen en we hebben er altijd heel lekker gewoond.
Hanny: De Nieuwkoopseweg is het mooiste plekje van Pijnacker. Mooi landelijk, ruim en groen. Later kwam er zelfs een heel bos achter het huis. Jos werkte bij een loodgieter en zijn busje stond natuurlijk voor de deur. Daardoor waren er mensen die in het begin zeiden: die nieuwe lui wonen er nog steeds niet, want de loodgieter is er nog bezig.

Hoe kwam jij op het idee loodgieter te worden Jos?
Het leek me een mooi vak. En tuinder wilde ik niet worden. Een oom van mij, Nol van Winden, was loodgieter en daar heb ik ook bijna twintig jaar gewerkt. En daarna nog 25 jaar bij Piet Struijk. Verder heb ik altijd heel veel geklust, niet alleen als loodgieter. Tegelen, timmeren, stukadoren, elektra, ik kan het eigenlijk allemaal. Vanaf de lagere school ging ik naar een technische opleiding aan het Lamgroen in Den Haag. Wij waren de boertjes. Op de eerste schooldag reed een vervelend Hageneesje het achterlicht van mijn fiets af. Ik pakte zijn bagagedrager beet om te vragen waarom hij dat deed en kreeg meteen een vuistslag in mijn gezicht. Dat had ik nog nooit meegemaakt. In Pijnacker vochten we wel maar je stompte iemand niet in zijn gezicht. Ik dacht: gaat dat zo hier en haalde meteen vol uit. Dat was mijn kennismaking met de grote stad.

Wat heb jij zoal gedaan Hanny?
Toen ik Jos leerde kennen, werkte ik in Huize Petrus in de zorg. Later heb ik bij Drukkerij Raket gewerkt en ik heb de huishouding nog gedaan bij Dokter Pardoel. En tussen de bedrijven door heb ik de kinderen proberen groot te brengen. Omdat Jos altijd weg was, kwam dat vooral op mij neer. Jos was altijd wel ‘s avonds ergens bezig. Daardoor ben ik geen 45 jaar maar 22,5 jaar met hem getrouwd. Ik vond het niet erg dat hij vaak weg was.

De aankoop van het landje was een goede zet?
Jos: Dat is een van de beste beslissingen in mijn leven geweest. Het is hier echt geweldig. De hele zomer zijn we hoofdzakelijk hier, zeker nu we niet meer werken.
Hanny: Jos kan hier geweldig zijn ei kwijt. Rond 2010 hebben we een lastige tijd gehad. We werden allebei ongeveer tegelijk getroffen door kanker. Dan staat je leven wel even stil. Gelukkig zijn we er allebei goed doorheen gekomen en gaat het met ons allebei heel erg goed nu. Het waren lastige jaren. Jos bekeek in die tijd alles van de donkere kant terwijl hij eigenlijk helemaal niet zo is. Hij had ook veel zorgen over het huis aan de Nieuwkoopseweg, waar toen het nodige aan moest gebeuren terwijl hij daar eigenlijk de fut niet voor had. In 2015 hebben we besloten om in Keijzershof een appartement te kopen en vanaf dag 1 dat we daar wonen, is Jos helemaal opgeknapt. Net als de aankoop van het landje was dat een hele goede zet.
Jos: Dat is waar. We hebben nu veel minder zorgen. We zijn financieel niet heel rijk maar we kunnen eigenlijk alles doen en we voelen ons helemaal happy. Dus eigenlijk zijn we wel rijk. Ik ben heerlijk bezig hier op het landje met de paarden en de pony’s en met het onderhoudswerk dat gedaan moet worden. En verder biljart ik heel veel. Dat is naast de paarden een passie van mij. De passie voor paarden zat er al heel jong in. Met aanspanningen rijden is een van mijn hobby’s en ik doe ook altijd mee met het ringsteken in Berkel en Pijnacker. Zelfs met een zesspan heb ik wel eens meegedaan. Dit jaar kregen we in Pijnacker nog de prijs voor de mooiste combinatie.

Onlangs vierden jullie je 45-jarig huwelijk met een leuk feestje. Waarom 45 jaar huwelijk vieren?
Hanny: We vieren alles wat we kunnen vieren. Je kunt wel wachten tot je vijftig jaar getrouwd bent, maar wie zegt dat je dat haalt?
Jos: We hebben op het landje hier een prachtige plek om een feestje te geven en hoeven dus niet ergens een zaaltje af te huren. We hebben hier wel meer feestjes, bijvoorbeeld een barbecue met de biljartclub. Eigenlijk is het hier iedere dag feest. Het is een zoete inval: voortdurend komen er mensen even buurten. We hopen hier nog heel lang te kunnen genieten van de natuur, de rust en de paardjes!