Arie en Gerda Dijkshoorn

Dit weekend was het groot feest bij Dijkshoorn Bleiswijk aan de Overbuurtseweg. Het bedrijf bestaat vijftig jaar, de oprichters Arie en Gerda Dijkshoorn vierden hun 55-jarig huwelijksfeest en tegelijk ook het feit dat ze binnenkort tachtig worden. Arie in november en Gerda in december. Deze rasoptimisten twijfelen er geen moment over dat ze de mijlpaal van tachtig gaan halen. Zeker Arie is nog kerngezond. Gerda heeft intussen een rollator nodig en heeft een hele rits operaties achter de rug, maar zaterdag bleek nog weer eens dat ze nog steeds vol energie en volop positivisme in het leven staat.

Zaterdag was er een Open Huis bij het schitterende bedrijf in Bleiswijk, dat vanuit een landbouwbedrijf met vooral akkerbouw is uitgegroeid tot een allround afvalinname- en recyclebedrijf dat een enorm pakket diensten en producten heeft voor de land- en tuinbouw, voor hoveniers, voor loon- en bouwbedrijven maar ook voor particulieren. Alle vormen van groen worden ingenomen en gerecyceld voor hergebruik, maar ook bouw- en sloopafval en puin dat wordt verwerkt voor hergebruik. En tegelijk beschikt het bedrijf ook over een mobiele betoncentrale en een grondbank. Het is allemaal gegroeid vanuit een akkerbouwbedrijf en het groeit nog steeds verder. Op een immens terrein keken de bezoekers zaterdag hun ogen uit. Zowel buiten als binnen. Dijkshoorn Bleiswijk heeft ook steeds meer ‘overdekte werkzaamheden’. Het machinepark is daarbij zeer indrukwekkend. De plusminus 25 medewerkers vormen één grote familie van mannen en vrouwen voor wie geen moeite te veel is. De directieleden, Arwin en Matthijs Dijkshoorn, staan als het nodig net zo diep in de bagger als de medewerkers die immer op de eerste plaats komen en in ruil daarvoor altijd tot het gaatje gaan. De Open Dag van zaterdag was niet mogelijk geweest zonder heel veel extra inzet van de medewerkers. Het zag er allemaal pico bello uit en het Open Huis was een groot succes. Heel veel bezoekers feliciteerden de oprichters Arie en Gerda met hun drie mijlpalen: 50 jaar bedrijf, 55 jaar huwelijk en zometeen allebei 80 lentes! Tussen de druktes door hadden ze wel even – los van elkaar – tijd voor een praatje.

Wat wilde je vroeger worden Arie?
Dat wist ik niet precies. Wel wist ik al heel jong dat ik de business in wilde. In Rotterdam ging ik als jonge jongen al met water langs de deur. Handel heeft me altijd getrokken. Mijn vader Arie was boer bij de Rotte. Hij kwam uit Zevenhuizen. Mijn moeder Rika van Schaik kwam van Zoetermeer. Ze was een boerendochter en ze woonde bij de watertoren. Mijn vader en moeder gaven ons kinderen alle liefde en alle ruimte. Zelf ben ik de middelste van zeven kinderen. Met drie onder me en drie boven hoefde ik zelf niet veel te doen. Ik kon lekker mijn gang gaan. Op school kon ik best goed leren, maar ik wilde niet te lang op school zitten. Ik wilde geld gaan verdienen. Een broer van me is dierenarts geworden en een zus lerares. Zelf had ik ook best door kunnen leren, maar ik heb er geen spijt van hoe het gelopen is. Het enige jammere is dat ik mijn talen niet spreek. Hier heb ik een grote mond maar in het buitenland sta ik met een mond vol tanden. Ik heb het wel geprobeerd om op latere leeftijd nog Engels te leren maar na drie lessen zag ik in dat het niet ging lukken.

Hoe hebben jij en Gerda elkaar leren kennen?
Bij een ijszaak in Bergschenhoek. Dat is nu ongeveer zestig jaar geleden. We waren rond de twintig en na een jaar of vijf verkering zijn we getrouwd.

En je kon het boerenbedrijf van je schoonvader hier aan de Overbuurtseweg overnemen?
Ja, zo is het gegaan. In 1969 zijn we van start gegaan. Het was eerst een echt landbouwbedrijf. We teelden van alles, met als belangrijkste product aardappelen. Omdat veel land in Bleiswijk en omgeving werd opgekocht door tuinders hadden we minder land om op te telen, maar we werden eigenlijk vanzelf actief voor de tuinbouw die sterk groeide. Je kreeg de ontwikkeling dat tuinbouwlof niet meer werd verbrand maar gecomposteerd. Zo zijn we als bedrijf steeds verder gegroeid en is onze productenpakket alleen maar groter en gevarieerder geworden. We zijn een bedrijf met een mentaliteit van aanpakken. Nee is geen optie. Verder zitten we zo in elkaar dat we steeds op zoek zijn naar nieuwe mogelijkheden, nieuwe technieken en nieuwe machines. We durven te investeren maar altijd wel vanuit een gesloten verdediging.

Zaten jullie er nooit naast met plannen of investeringen?
Met investeringen niet, met plannen wel. Je bent voortdurend met elkaar nieuwe mogelijkheden in de markt aan het verkennen en als een bepaald idee of plan het toch niet echt is, dan gaat het de kliko in.

Waarom hebben jullie het bedrijf altijd zo breed ontwikkeld?
Je moet niet alle eieren door één kip laten uitbroeden. Als die kip er af loopt, dan krijg je stinkeieren. Door het bedrijf zo breed tot ontwikkeling te laten komen, spreid je het risico. Als bepaalde activiteiten niet meer zo goed lopen, dan hou je nog genoeg andere dingen over. We zijn de akkerbouw en het loonwerk er ook altijd bij blijven doen. Nog steeds hebben we 120 hectare land her en der plus nog 60 hectare van anderen.

Zijn er op dit moment nog nieuwe ontwikkelingen?
We zijn wel met iets bezig maar daar zeggen we nog even niet zo veel over.

Jullie zoons Arwin en Matthijs hebben het bedrijf helemaal overgenomen. Wat is jouw rol nog?
Meelopen. En meekijken. En af en toe een beetje meedenken en meepraten. Die jongens nemen de beslissingen maar ze luisteren heus nog wel naar mijn adviesjes.

Dus je hebt er nog steeds lol in en je voelt je nog goed?
Inderdaad, ik voel me nog prima. Ben niet alleen met het bedrijf bezig maar heb ook hobby’s zoals tennissen, zwemmen en golfen. Maar voor de vrijdagmorgengroep van het tennis heb ik nog geen tijd en het is nog altijd zo dat ik liever op een aardappelveld sta dan op een golfbaan. Maar natuurlijk maak ik tijd voor andere dingen dan alleen het bedrijf. Maar ja, als je een halve eeuw met je hele ziel en zaligheid met het uitbouwen van je bedrijf bezig bent geweest, dan laat je dat ook niet zomaar los. Maar mijn zoons zijn de baas, Arwin als technisch directeur en Matthijs als commercieel directeur en zij nemen de beslissingen.

Hoe hebben Gerda en jij het zo lang met elkaar uitgehouden?
Gewoon door elkaar altijd te steunen, samen er wat moois van te maken en elkaar de ruimte te geven. Gerda had altijd een haar eigen bezigheden, haar eigen autootje, haar vriendinnen met wie ze dingen ondernam. Ik zeg altijd: ik ben 55 jaar getrouwd en mijn vrouw is al 55 jaar gelukkig. Arie moet nu zo veel felicitaties in ontvangst nemen en clubjes mensen ontvangen, dat hij vraagt of ik genoeg weet intussen.

Nog een paar dingen willen we weten dan komt Gerda toevallig aanstiefelen met een grote glimlach op haar gezicht. Ze bevestigt dat ze haar eigen auto, bezigheden en vriendinnen had én haar eigen bankrekening?
Dat weten veel mensen misschien niet meer, maar in de jaren tachtig heb ik eigen kledingwinkel gehad in Hazerswoude. Dat was een groot succes. De naam was Het Allegaartje en ik had ook van alles. Zeven jaar heb ik dat gedaan in combinatie met het gezin en het bedrijf hier. Verder ben ik altijd met muziek bezig geweest. Heb zelfs nog honden gefokt. En altijd heb ik op mijn eigen manier meegedacht en meegewerkt in het bedrijf hier. Als er overgewerkt moest worden, maakte ik voor alle mensen een paar grote pannen warm eten klaar en zaten we met twintig man aan tafel. Het bedrijf hier is altijd een combinatie geweest van hard werken, niet naar de uren kijken, maar wel met z’n allen ervoor gaan. De medewerkers vormen echt een team. Ze kennen elkaar en ze zijn bereid om desnoods midden in de nacht in actie te komen. Dat is denk ik de basis van het succes van het bedrijf. De medewerkers staan altijd op de eerste plaats en als er wat is, gaan ze voor elkaar door het vuur.

U gaat altijd heerlijk excentriek gekleed. Waar komt dat vandaan?
Ik vind bijzondere kleding gewoon leuk. Ben ook altijd met kleding bezig geweest. Vroeger werkte ik als handwerkjuf. Jammer genoeg vind je niet meer zo veel bijzondere kleding en daarom ben ik blij dat ik alles op de vliering heb bewaard. Als mensen vragen waar ik dit of dat gekocht heb, dan zeg ik: ben even wezen shoppen op de vliering.

Jullie hebben het heel goed gedaan en kunnen trots zijn op wat er allemaal is bereikt, maar toch heb ik niet het gevoel dat jullie naast je schoenen lopen?
We zijn best trots en gelukkig dat het zo goed gaat, maar je moet altijd met beide voeten op de grond blijven. We voelen ons niks meer dan een ander en kunnen zowel met de vuilnisman als met de dominee of de burgemeester een praatje maken. Het is ook heus niet allemaal vanzelf gegaan.

Wat was dan uw rol, als het niet een keer niet zo goed ging?
In elk geval niet zeuren over onbenullige dingen. Dat voel je dan wel aan. En als het kan proberen mee te denken over oplossingen.