Blik op Dorpsgenoten: Karim Amghar

De dertigjarige Karim Amghar is blij dat hij na zijn geboorte in het Franciscusziekenhuis in Rotterdam in Bleiswijk opgroeide en daar op school zat, op basisschool De Klimophoeve. Met Bleiswijk heeft hij een beetje een haat liefde relatie maar de liefde wint het toch ruim van de haat.

Door Sjaak Oudshoorn

Haat is niet het goede woord, zeker niet voor een positivo als Karim die danig aan de weg timmert. Vorige week verscheen zijn boek met de veelzeggende titel ‘Van radicaal naar amicaal’. En op vrijdag 13 december begint op NPO2 een vierdelige documentaireserie onder de titel ‘Karim grijpt zijn kans’. Iedere keer vanaf 17.15 uur. Intussen heeft hij aan de Hoekeindsehof in Bleiswijk – een verzamelkantoor – zijn eigen bedrijf Wij Wijs, dat zich richt op onderwijsontwikkeling. Samen met een van zijn acht broers, Galik, heeft hij het recruitmentbedrijf You Match. Karim heeft boeiende en rake opvattingen over hoe integratie idealiter moeten zijn. Over hoe een samenleving gezonder en slimmer wordt, zodra er meer gelijkheid is. De ongelijkheid in kansen zit hem niet zozeer in etnische factoren, maar vindt zijn oorsprong in het gezin en de sociaal-economische ongelijkheid die daar zit. Hij prijst zich heel gelukkig dat zijn wieg in Bleiswijk stond, dat hij opgroeide in een dorp waar de mensen elkaar gedag zeggen en op een goede manier in de gaten houden en zonodig bijsturen. En dat hij opgegroeid is in een gezin met een vader en een moeder die er keihard voor wilden werken en strijden dat hun kinderen het beter zouden krijgen dan zij zelf.

Uit wat voor gezin kom je voort?
Ik ben de tiende van elf kinderen. Mijn vader Hassan is in 1969 vanuit een heel arm bergachtig gebied met weinig mogelijkheden naar Nederland gekomen en is meteen in Bleiswijk gaan wonen en werken. Zijn hele verdere leven heeft hij in de tuinbouw gewerkt, onderdanig en dienstbaar. Een paar jaar later is mijn moeder Fatima naar Nederland gekomen. Mijn ouders kregen elf kinderen, negen jongens en twee meisjes. We zijn opgevoed vanuit de gedachte dat we in Nederland iets goeds zouden gaan maken van ons leven. Goed je best doen op school, vonden mijn ouders heel belangrijk. We zijn ook met normen en waarden opgevoed en we hadden thuis een mooi gezinsleven. Samen eten, aan tafel met elkaar praten waarbij de dag doorgesproken wordt, als ouders en kinderen; voor het slapen gaan voorlezen. Het zijn heel belangrijke dingen voor de ontwikkeling van een kind.
Het dorp als sociale omgeving is voor ons heel goed en belangrijk geweest. Als ik met vrienden uit Rotterdam hier in Bleiswijk in de supermarkt loop, dan staan ze er verbaasd over dat iedereen iedereen gedag zegt en een praatje maakt. Zo gaat dat in een dorp als Bleiswijk en dat is heel waardevol. Als ze zonder mij daar lopen, dan worden ze aangekeken maar niet vanuit het idee: daar loopt een Marokkaan. Zo voelen ze dat misschien wel, maar de blik waarmee de Bleiswijker kijkt is die van: hé die vent ken ik niet. Want in een dorp als Bleiswijk kent bijna iedereen elkaar.
Ik heb nu zelf twee jonge kinderen en hoe saai ik Bleiswijk als dorp soms ook vind, ik blijf hier wonen en wil dat mijn kinderen straks hier naar school gaan. Mijn vader is jammer genoeg in 2013 al op zijn 63ste overleden aan een ziekte. Hij is nog wel steeds een grote inspiratiebron voor mij. Mijn moeder leeft nog en is een gerespecteerde Bleiswijkse.
Ze voelt zich thuis hier en heeft veel leuke contacten.

Hoe zie jij jezelf?
Ik ben een Marokkaanse Nederlander. Maar beter kan ik nog zeggen: ik ben een Nederlander met Marokkaanse roots die de Nederlandse cultuur omarmt. Zo hoort het ook te gaan maar zo gaat het in Nederland vaak niet. In landen als Canada en Nieuw-Zeeland zijn ze daar veel verder mee. Daar krijgen immigranten die bijvoorbeeld als vluchteling binnenkomen een warm welkom. Ze krijgen de eerste jaren alles gratis en worden gestimuleerd om overal gratis gebruik van te maken. Natuurlijk is dat wel eens zuur voor de mensen die er geboren zijn en wel overal voor moeten betalen, maar de kracht van dat gratis alles geven en doen is: de nieuwkomer omarmt meteen zijn/haar nieuwe land en zal er alles aan doen om zo snel mogelijk in staat te zijn om onafhankelijk en zelfstandig te worden en iets terug te doen voor het land. Het werkt altijd van twee kanten.

Je televisieprogramma heet ‘Karim grijpt zijn kans’. Heb jij kans gekregen en gegrepen?
Jazeker, maar ik heb wel het geluk gehad om te kunnen opgroeien in een gezonde en goede omgeving, qua gezin en dorp. Een goede basisschool, een goede vervolgopleiding op de middelbare school, in mijn geval Melanchthon Bergschenhoek, en daarna een hbo-opleiding Communicatie & Media. En daarna heb ik nog een studie Pedagogiek & Didactiek gedaan. Ik werk nu als docent omgangskunde in het middelbaar en hoger beroepsonderwijs en daarnaast ben ik ook bezig met onderwijsontwikkeling.

Had je die kansen in een achterstandswijk dan ook gekregen?
Dat is een goede vraag. Mijn ouders zouden ook in een arme stadswijk dezelfde instelling hebben gehad: goed je best doen, het goede doen en hard werken om iets te maken van je leven. Maar de omgeving heeft er wel invloed op. Een goed gezin en een goede woonomgeving zijn heel belangrijk. Daar zit ook het probleem in Nederland. We hebben een tweedeling tussen enerzijds rijk en goed opgeleid en anderzijds arm en laag opgeleid. Bij die laatste groep zijn de ouders vooral aan het overleven en is er vaak geen tijd voor samen eten, de dag doorpraten en voorlezen voor het slapen gaan. Ze komen er niet aan toe of ze zijn het niet gewend. Terwijl het heel belangrijk is voor opvoeding en taalontwikkeling. Een van mijn ideeën voor verbetering is: verleng het basisonderwijs met twee jaar en laat de jeugd de vervolgonderwijskeuze bij veertien jaar maken. Bij de groep arm en laag opgeleid zitten namelijk veel laatbloeiers die voldoende potentie hebben maar met een achterstand begonnen zijn.

Zoals het nu gaat zie je de ongelijkheid groeien?
Zeker, zeker. Het is vijf voor twaalf wat dat betreft maar we kunnen nog op tijd zijn. Het is zo belangrijk dat iedereen kan meedoen aan een samenleving. Daar wordt uiteindelijk iedereen beter van. De Scandinavische landen zien dat scherper. Die werken al veel meer die richting op. Als je werkt aan gelijke kansen voor iedereen, dan krijg je veel gezondere verhoudingen en een samenleving van hoger niveau.
Wat ik al zei: gezonder, slimmer, ga zo maar door. De achterblijvers moeten een steuntje in de rug krijgen qua onderwijs, ontwikkeling, huisvesting, noem maar op. Het hangt allemaal met elkaar samen. Ook armoede, agressie, criminaliteit, overlast in wijken; het heeft er allemaal mee te maken. En per saldo kost het de samenleving alleen maar geld. Het is zo eenvoudig allemaal: een beetje geven en nemen. Er is een Nederlandse uitdrukking: die goed doet, die goed ontmoet. Zo simpel maar zo waar. We moeten zorgen dat het overal goed is. Het is toch heel verschrikkelijk dat ouders tegen hun kinderen moeten zeggen: die wijk en die straten, daar moet je niet heen gaan, want daar is het te gevaarlijk. Dat zou toch niet nodig moeten zijn in een land als Nederland?

Dus toch maar even het dorp Bleiswijk voor je gezin?
Bleiswijk is gewoon goed. Ok de sociale controle is soms groot maar de mensen bedoelen het goed. Pas was er totaal geen parkeerplek en had ik de auto op een stoep gezet. Was zo te zien geen probleem totdat een buurvrouw heel voorzichtig zei: weet jij dat minder-valide mensen er nu niet door kunnen? Had ik nooit aan gedacht. Goed dat ze het heeft gezegd en nu zeg ik het ook tegen andere mensen die daar hun auto neerzetten.
In de stad zeggen ze dat niet omdat ze bang zijn voor een grote mond. Bemoei je er niet mee, is dan het antwoord. Ik was juist blij dat die buurvrouw het zei! Ze had ook de politie kunnen bellen.
Nu zei ze het en wel drie keer zei er achteraan: ik hoop niet dat je het erg vindt. Nee natuurlijk niet! Bleiswijk is heus niet perfect maar Bleiswijk is goed!