Jacques Greeve was vroeger uitvaartondernemer. Nu is hij uitvaartfotograaf en –videograaf.
Jacques Greeve was vroeger uitvaartondernemer. Nu is hij uitvaartfotograaf en –videograaf.
BLIK OP DORPSGENOTEN

Jacques Greeve

Algemeen 327 keer gelezen

Jacques Greeve woont sinds twee jaar met zijn partner John de Jong in Berkel en Rodenrijs, aan de Klapwijkse Zoom. Het bevalt ze bijzonder goed. “Het is daar heerlijk rustig wonen, lekker aan het water. We zien en horen zwanen, eenden en waterkippen. Prachtig. Berkel is een geweldig dorp om te wonen. Wat opvalt is vooral de rust. Zeker als je heel lang in de stad hebt gewoond, voelt dat heel prettig aan.”

We liepen Jacques Greeve zaterdag tegen het lijf bij een Uitvaartbeurs in de Ontmoetingskerk in Pijnacker. Jacques nam deel aan de beurs vanuit zijn huidige werk als uitvaartfoto- en videograaf. Vanaf 2010 heeft hij zijn eigen bedrijf Pix-Image. Voor die tijd was hij tot 2009 uitvaartondernemer.

In Lansingerland wonen best wat Greeves. Is dat familie?
Het stikt er van de Greeves maar voor zo ver ik weet, is het allemaal geen familie. Ik ben een Loosduinse Greeve, een peenbuiker dus. Het is zo dat ik heel Berkel en Lansingerland niet echt kende voordat ik hier kwam wonen. Ik was helemaal op Den Haag en omstreken gericht met mijn leven en mijn werk. Voordat we twee jaar geleden een leuke woning in Berkel zagen, hebben we negen jaar aan de Soesterberghof in Nootdorp gewoond. Dat was feitelijk de wijk Ypenburg. Daar hebben we ook best lekker gewoond, maar waar we nu zitten, dat is helemaal ideaal.

Je hebt heel lang in het uitvaartwezen gewerkt. Hoe was je daar in gerold? Deed je vader ook iets in die richting?
Nee, mijn vader was schilder, huisschilder dus. Via via ben ik in het begrafeniswezen gaan werken. Eerst in loondienst, in allerlei functies, totdat ik op een gegeven moment mijn eigen bedrijf heb opgericht, RGU Uitvaartzorg. Dat bedrijf heb ik in 2009 overgedragen aan DELA, een grote uitvaartonderneming. Dat was op dat moment nodig vanwege mijn gezondheid. Ik was toen net vijftig en had jaren lang heel hard gewerkt. Dag en nacht. Er komt ontzettend veel voor kijken om een totale uitvaart goed voor te bereiden en te organiseren. Het werk gaat daarbij niet in je kouwe kleren zitten. Ik heb het altijd met volle toewijding gedaan.

Is het werk emotioneel zwaar?
Natuurlijk moet je altijd je emoties onder controle hebben en ben je normaal gesproken ook professioneel met het werk bezig. Maar intussen leef je mee met de mensen voor wie je bezig bent. Je ziet hun emoties en hun leed. Ik heb meegemaakt dat ik in de week tussen kerst en oud en nieuw drie uitvaarten had met heel veel emotie en leed. Een jongen van zestien die van zijn scooter afgereden was met dodelijke afloop. Een jonge moeder die in het verkeer dodelijk was verongelukt en nog een kind met het Syndroom van Down dat verdronk. Dan heb je die drie uitvaarten achter de rug en dan word je geacht normaal oud en nieuw te vieren. In zulke situaties is het best heel lastig om het puur als werk te blijven zien. Dat gaat gewoon niet. Je bent professioneel met je werk bezig, maar je bent ook altijd een mens die ziet dat andere mensen het zwaarste verdriet doormaken dat je je maar kunt voorstellen. Het mooie van het vak is wel dat je juist dan er voor kunt zorgen dat die mensen later kunnen terugkijken op een heel mooi en waardig afscheid. In zoverre is het wel heel dankbaar werk dat wij doen.

Hoe ging het verder toen je in 2009 was gestopt met het werk?
Ik heb toen een jaar niks gedaan. Dat was ook nodig. Ik moest uitrusten en ervoor zorgen dat mijn gezondheid weer op het goede peil kwam. In dat jaar heb ik een oude hobby van vroeger weer opgepakt: fotograferen. Ik heb alles gefotografeerd wat los en vast zat en kwam toen op het idee om me te specialiseren tot uitvaartfotograaf en later is daar ook film en video bij gekomen. Alles rondom uitvaart is de laatste tien vijftien jaar steeds opener en persoonlijker geworden. Er kan en mag veel meer en er is veel meer keuzevrijheid gekomen. Steeds meer mensen vinden het waardevol om de uitvaart vast te leggen op foto en film – met beeld en geluid – zodat je als nabestaanden later nog eens kunt terugkijken. Dat kan heel goed zijn voor de verwerking. Op de dag van een uitvaart gebeurt er zo veel dat er heel veel langs je heen gaat. En als je dan een mooi fotoboek hebt en/of een film waarop toespraken te zien en te horen zijn, dan is dat voor veel mensen heel waardevol. Een combinatie van film en fotografie is ook mogelijk. Je kunt bijvoorbeeld een dienst of plechtigheid op video vastleggen en die bewegende beelden later afwisselen met foto’s van bepaalde momenten. Er is heel veel mogelijk. Mensen kunnen me ook vragen een powerpoint te maken voor tijdens de uitvaart.

Heb je veel werk en hoe kom je aan werk?
Ik heb gemiddeld rond de tachtig uitvaarten per jaar en dat is goed. Het is best veel werk. Het aantal uren dat je bezig bent op locatie heb je zeker ook nodig voor de verdere verwerking het materiaal. Opdrachten komen vanuit het hele land. Van Delfzijl tot Brabant. Vaak gaat het via uitvaartverzorgers. Ik ken natuurlijk heel veel mensen in de branche. En ik krijg ook via mijn eigen website opdrachten.

Ik neem aan dat je dan eerst in gesprek gaat met de opdrachtgever?
Ja, wat dat betreft, is het net als vroeger, alleen gaat het nu om het bespreken van een deel van de totale uitvaart. De essentie is hetzelfde: je gaat met de mensen in gesprek over wat ze willen en vaak hoef je niet talloos veel vragen te stellen om daar achter te komen. Goed tussen de regels door luisteren en proberen de gezichten goed te lezen, dat is de kern van het werk. Je weet dan vaak al redelijk goed of mensen een wat meer traditionele of juist een wat meer eigentijdse beeldherinnering willen.

Is het nooit storend, dat een fotograaf of filmer rondloopt tijdens de uitvaart?
Vanuit mijn ervaring als uitvaartondernemer weet ik goed wanneer ik waar moet zijn en hoe ik me zo kan opstellen dat ik niet hinderlijk zichtbaar ben. Dat is heel belangrijk. Het grootste compliment dat je kunt krijgen is dat ze na afloop zeggen: we hebben je niet gezien. Terwijl je wel voortdurend aanwezig geweest bent. Zeker met mijn lengte van bijna twee meter is het best bijzonder dat ik dan niet ben opgevallen.

Hoe sta je zelf tegenover de dood? Is de dood gewoon of juist bijzonder? Is de dood eng? Ben je er bang voor?
De dood is niet gewoon, ook niet bijzonder, niet eng en ik ben er niet bang voor. Wel is de dood in mijn ogen heel erg definitief en erg wreed soms. Mensen hebben tegenwoordig nog wel eens de neiging om een feestje te maken van een uitvaart. We vieren het leven, roepen ze dan. En dat mag natuurlijk ook! Maar, als je kind bij een ongeluk om het leven is gekomen, dan praat je wel anders. Dan valt er heel weinig te vieren.

Geloof je in een leven na de dood?
Ik ben niet gelovig of religieus opgevoed, dus van daaruit heb ik die overtuiging niet. Ik kwam en ik kom in heel veel verschillende kerken en maak allerlei verschillende godsdiensten en overtuigingen mee – ook boeddhistisch, hindoeïstisch, islamitisch, van alles – maar dat heeft me allemaal niet de overtuiging gegeven dat er na dit leven nog een leven is. Aan de andere kant heb ik wel de overtuiging dat het niet zomaar een soort grapje is dat we hier zijn.

Geeft dit werk net zo veel voldoening als het vroegere werk van uitvaartverzorger?
In principe is de voldoening hetzelfde: je kunt iets betekenen voor mensen op een heel moeilijk en zwaar moment in hun leven. Je moet het goed doen, dus je bent honderd procent gefocust. Het is eenmalig. Je kunt het niet over doen. En als mensen achteraf dan blij zijn met een mooi fotoboek en/of een mooie film, dan geeft mij dat veel voldoening. Het is mooi en dankbaar werk.

Doe je het werk helemaal alleen of heb je nog medewerkers?
In principe werk ik alleen. Dat maakt het allemaal wel mooi overzichtelijk. Mijn partner John helpt wel eens mee bij de verdere verwerking van het beeldmateriaal. Met name het echte Photoshopwerk is enorm zijn ding. En hij bouwt en onderhoudt mijn websites.

Nog even terug naar Berkel: doen jullie nog mee aan het sociale leven hier?
Niet in de zin dat we lid zijn van verenigingen of clubs. Wel verkennen we regelmatig de woonomgeving. Boodschappen doen we in Berkel Centrum maar ook wel in Pijnacker. Daar gingen we altijd al heel toen we nog in Nootdorp woonden, vanwege onze favoriete Slagerij Opstal. En vanuit Berkel gaan we nog regelmatig naar Opstal en dan doe je meteen ook je boodschappen daaromheen. Dat is ook het mooie van het wonen hier: je woont rustig en toch blijft alles dichtbij.

Steeds meer mensen willen een blijvende herinnering aan een uitvaart.
Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant