Bert Ammerlaan

Berkelaar Bert Ammerlaan is een heel bescheiden man die van z’n levensdagen nooit zelf zou vragen of hij een keer de dorpsgenoot van de week mag zijn. Maar gelukkig: als we hem op vrijdagavond bellen of hij er wat voor voelt, zegt hij geen nee. Wel vraagt hij zich af of zijn levensverhaal wel interessant genoeg is en of we er wel een pagina mee gevuld krijgen. Dat is doorgaans geen probleem en dat bleek de volgende zaterdagmorgen ook wel.

We gingen thuis aan de Oostmeerlaan op visite bij deze 83-jarige geboren Bleiswijker. Sinds een jaar of twaalf woont hij in een mooie nog relatief nieuwe woning. Bijzonder spijtig is dat Bert zijn vrouw, Mia Vosbergen uit de Zwartjanstraat in Rotterdam, niet meer thuis kon blijven wonen vanwege haar toenemende dementie. Mia, die vijf jaar jonger is dan Bert, woont sinds anderhalf jaar in De Staander, een verpleeginrichting in Bergschenhoek. Een keer of vijf per week gaat Bert bij haar op bezoek. Ze hebben nog goed contact, maar wel vraagt Mia iedere keer waarom ze niet gewoon met Bert mee naar huis mag. Bert vindt het gezellig om bij zijn vrouw op bezoek te gaan en liefst maakt hij dan een wandelingetje naar het centrum van het dorp voor een kopje koffie of thee, maar door corona is dat al heel lang tamelijk lastig. Het moeilijkste is altijd het moment dat hij weer naar huis gaat. Het afscheid is dan ook voor Mia heel moeilijk. De dagen van Bert Ammerlaan zijn nog goed gevuld. ’s Morgens werkt hij doorgaans bij zijn zoon Michel in de plantenkwekerij aan de Munnikenweg. Op dit moment is het rustig, vertelt Bert. De kerststerren zijn weg en de voorjaarsdrukte met het perkgoed moet nog op gang komen. Bert vindt het nog heerlijk om ’s morgens nog lekker bezig te zijn in de tuinderij van zijn zoon. “Ik kom om een uur of zes uit bed. Ik laat de hond uit, eet wat en zorg dan dat ik om een uur of zeven op de tuin ben. Daar doe ik alle voorkomende werkzaamheden. Overal waar ze me nodig hebben ben ik inzetbaar”, aldus de man die zelf heel lang een kwekerij had aan de Noordeindseweg in Berkel waar hij ook met het gezin woonde. Later kwam Michel in de zaak en kwam er aan de Munnikenweg een kwekerij bij. Michel heeft die later voortgezet. Geïnspireerd door zijn schoonvader Piet van Zanten ging Michel zich vooral op het perkgoed richten. Zelf teelde Bert Ammerlaan vooral groenten, tomaten en later paprika’s.

Komt u uit een tuinbouwgezin?
Mijn vader Kees Ammerlaan had een tuinderij in Bleiswijk. Zijn vader – mijn opa dus – was vanuit Maasland naar Bleiswijk gekomen. Mijn vader trouwde met Rika Ruijgrok uit Bergschenhoek. Ze kregen elf kinderen, negen meiden en twee jongens. Mijn broer Leo was de vierde in het gezin en ik ben de negende in de rij. Twee zussen zijn jonger dan ik, Jos en Qunie. De meeste zussen leven nog. De oudste is 93. Mijn broer Leo, de plantenkweker, is onlangs overleden. Het kaarsje was echt opgebrand bij mijn broer. Hij was 89 en dus een jaar of zes ouder dan ik. We hebben altijd een goede band gehad, Leo en ik. Mijn moeder hoopte in mijn jonge jaren dat ik misschien het klooster in zou gaan. Dat was in die jaren zo met die grote katholieke gezinnen. Er werd er regelmatig een priester of pater. Dat mens heeft wat zitten bidden, maar ik wist al heel jong dat ik daar echt geen trek in had.

Uw vrouw Mia kwam dus uit Rotterdam? Hoe hebben jullie elkaar gevonden?
Een van mijn zussen kende Mia. De moeder van mijn vrouw – die trouwens jong is overleden – had een wolwinkel in de Zwartjanstraat in Rotterdam. Mia kwam vanwege mijn zus wel eens bij ons thuis en zo kwam van het een het ander. We zijn in 1965 getrouwd en hebben in 2020 ons 55-jarig huwelijk gevierd. We hebben drie kinderen gekregen. Michel is de oudste – hij is 53 - en daarna kregen we nog twee mooie lieve dochters, Carola die nu 47 is en Bianca die 43 is. De kinderen zijn allemaal in de buurt blijven wonen en zorgen heel goed voor me. Op maandag eet ik bij Carola, op woensdag vaak bij Bianca en op vrijdag regelmatig bij Kitty, mijn schoondochter. Doordat ze allemaal in de buurt wonen, heb ik ook veel en goed contact met mijn acht kleinkinderen, één meisje en zeven jongens. Een flink aantal kleinzonen voetballen en regelmatig ga ik bij ze kijken. De oudste, Joshua Eijgenraam, een zoon van Carola en Richard Eijgenraam, een zoon van mijn tennismaat Kees Eijgenraam, speelt in het eerste van Excelsior en voetbalt dus in de eerste divisie, de Keuken Kampioen Divisie. Ook bij hem ga ik regelmatig kijken. Heel leuk dat hij het zo goed doet. Het is een middenvelder met een goede techniek en heel veel inzet. Soms denk ik wel eens dat hij iets te gedienstig is en misschien wat meer voor zijn eigen kansen moet gaan.

Hij is te bescheiden!
Misschien wel, maar ja dat zit ook in onze familie. We zijn allemaal redelijk bescheiden. En dat zijn ze bij de familie Eijgenraam ook. Van wie ze het voetbaltalent hebben weet ik niet. Zelf ben ik pas op latere leeftijd gaan voetballen. Ik was al 22 toen in 1960 Soccer Boys werd opgericht. De vader van Joshua, Richard, heeft wel allerlei sporten gedaan maar nooit echt gevoetbald. Maar goed, ik noem nu Joshua, maar wil ook de andere kleinzoons niet vergeten. Ze kunnen allemaal heel behoorlijk voetballen en de meeste spelen bij TOGB. Bij Soccer Boys kom ik eigenlijk nooit meer.

Dus u heeft het ook druk met kijken naar de voetballende kleinzoons?
Nou ja, ik ga niet naar alle wedstrijden maar probeer ze allemaal zo nu en dan te zien. Ik ben altijd wel wel een voetbalfan geweest. Mijn zoon en ook zijn zoon Dave zijn hele fanatieke Feyenoorders en ik ben altijd een Ajaxman geweest. Niet dat ik zo vaak naar het stadion ging. De eerste keer dat ik Ajax in het stadion zag, dat was die wedstrijd tegen Liverpool in de jaren zestig. Veel zag ik niet want het was heel erg mistig. Maar ja, of je het live ziet of op televisie, het voetballen zorgt altijd wel voor leuke gesprekken.

Wat voor sporten heeft u zelf allemaal gedaan?
Nou ja voetbal heb ik al genoemd. Tennissen heb ik heel lang gedaan met onder andere Kees Eijgenraam en nog een paar maten. Omdat ik twee nieuwe knieën heb gekregen, ging het tennissen een tijdje niet meer en of ik het nu weer ga oppakken, dat weet ik nog niet. Golf heb ik nog heel even gedaan maar dat is toch niet zo mijn sport. En verder vind ik bridgen en biljarten heel leuk. Door die corona is het een beetje verwaterd. Het is echt allemaal wel een beetje saai. Je ziet ook veel minder mensen dan voorheen. Gelukkig heb ik het werk nog en de hond. En natuurlijk de bezoekjes aan mijn vrouw in het verpleeghuis. Verder zie ik mijn kinderen nog heel regelmatig en ik probeer op zondag ook mijn zussen op te zoeken.

Dus uw gezondheid is nog goed al met al?
Ik mag helemaal niet klagen. Het koppie doet het nog goed en mijn body ook. Die nieuwe knieën deden het meteen heel goed. Na een paar dagen liep ik alweer mijn hond uit te laten. Dat hoor je vaak anders. Gelukkig rij ik nog auto. Dat is ook een uitkomst. Goed in beweging blijven, dat is toch het belangrijkste.

U werkt nog met moderne communicatiemiddelen? Een iPad en een smartphone. Regelmatig hoor ik een app binnenkomen?
Je moet een beetje met je tijd meegaan. Het is voor mij niet altijd even eenvoudig, maar mijn dochters helpen me regelmatig en ook de kleinkinderen als het nodig is.

Dus alles bij elkaar heeft nu nog plezier in het leven?
Dat mijn vrouw niet meer hier woont maar in een verpleeghuis, dat vind ik heel erg maar ik probeer er in mijn eentje en met steun van familie en vrienden toch wat moois van te maken iedere dag. Gelukkig kan ik nog steeds alle kanten op en overal naar toe. Een tijdje terug moest onze kleinzoon met Excelsior tegen Emmen voetballen. Een neef van mij – een zoon van een zus - woont in Emmen en die nodigde ons daar uit. Dat zijn gewoon hele leuke ontmoetingen. Gezien mijn leeftijd mag ik heel dankbaar zijn dat ik het allemaal nog kan doen. En met die twee nieuwe knieën kan ik er voorlopig weer een poosje tegen.