Meubelmaker en ketenregisseur Ellen Eleonora

Bergschenhoek – Het is een bijzondere combinatie van twee beroepen die Ellen Eleonora uitoefent. “Ik kom uit de zorg, maar de liefde om zelf iets te creëren kwam telkens naar voren”, zegt Ellen die van deze hobby haar beroep maakte. Zij werd meubelmaker. “Daarnaast werk ik als ketenregisseur van de dementieketen Lansingerland. Juist die combi maakt het zo leuk.”

Ellens carrière in de zorg begon in de wijkverpleging na de studie HBO verpleegkunde. “Ik had al ervaring opgedaan met vakantiebaantjes en stages in bejaarden- en verpleeghuizen”, vertelt Ellen. “Na het afstuderen ging ik aan de slag als wijkverpleegkundige in Den Haag. Dat was erg fijn werk, maar na twee jaar ontstond het plan om met mijn man naar Curaçao te verhuizen. Hij startte daar een praktijk voor fysiotherapie en ik kon gaan werken op de kinder- en neonatologieafdeling van het ziekenhuis. Dat was geweldig. Na vijf jaar keerden wij terug naar Nederland en gingen in Bergschenhoek wonen. Daarna heb ik op meerdere plekken en in verschillende functies in de zorg gewerkt. Altijd volgde ik mijn hart. Ik wilde mijzelf nooit teveel vastpinnen. Ik ben altijd in beweging, zowel op het werk als fysiek, zoals met hardlopen en training geven bij de Kieviten. Op een gegeven moment maakte ik de overstap naar Welzijn Lansingerland. Hier ging ik aan de slag om de dagbesteding vorm te geven. Mijn zorgachtergrond was daarbij heel handig.” Later verruilde Ellen haar baan bij Welzijn Lansingerland voor ketenregisseur bij de dementieketen. “Ik heb een verbindingsrol tussen de verschillende partijen die zorg en begeleiding geven aan mensen met dementie.” 

Ellen vervolgt: “Langzamerhand plopte steeds vaker de behoefte op om zelf meubels te gaan maken. Ik meldde mijzelf aan bij het Hout- en Meubileringscollege (HMC). Vanaf het eerste moment was dat echt mijn ding. Praktijk, theorie en machinevaardigheden: ik vond alles leuk. De focus lag op met je handen werken. Dat is heerlijk. Je laat iets ontstaan. Het liefste heb ik niet een vastomlijnd plan als ik iets ga maken. Natuurlijk weet ik wel in grote lijnen wat het wordt, maar ik laat ook veel gewoon gebeuren. Zoals bij een tafeltje dat vierkant zou worden, bleek gaandeweg dat het houten mozaïekpatroon beter paste als het rond zou zijn. Ik begon ooit thuis met het zagen in de keuken of in de tuin, maar dat werkte natuurlijk niet en ik had de wens om ergens een geschikte ruimte te vinden. Dat kwam op mijn pad, en inmiddels huur ik samen met een klasgenoot van de opleiding een werkruimte in Schiebroek, daar geef ik ook workshops voor jong en oud. Dat is weer een andere kant van het vak. Het is mooi om te zien dat mensen die eigenlijk niet bekend zijn met houtbewerken, er zo in opgaan dat zij de wereld om zich heen even vergeten.” Ellen is alweer begonnen met het leren van een nieuwe techniek: houtdraaien. “Ook in de dementieketen blijf ik in beweging. Ik kijk voortdurend naar de actuele situatie en ik hamer er vaak op om niet alles in hokjes te plaatsen”, besluit Ellen.