Joop van den Bosch

Vorige week hadden we in deze rubriek een ‘Berkelse Bleiswijker’ van in de tachtig, namelijk Bert Ammerlaan. Deze week hebben we een ‘Bleiswijkse Bleiswijker’ van bijna negentig, Joop van den Bosch. In november van dit net begonnen nieuwe jaar hoopt ‘zwarte’ Joop deze leeftijd te bereiken. En als zijn gezondheid blijft zoals nu dan gaat hij dat zeker halen.

Waar Bert Ammerlaan zich nieuwe knieën liet aanmeten heeft Joop van den Bosch twee nieuwe heupen. Daarmee loopt hij weer lekker. Joop moet ook gezond blijven. Hij is mantelzorger voor zijn vrouw Annie van den Bosch-Greeve die al jaren tobt met dementie. Dat is voor haarzelf in de eerste plaats heel naar, maar het is voor Joop ook een grote belasting. Het liefst praat hij er zo weinig mogelijk over en klagen doet hij al helemaal niet. Twee middagen per week kan hij de boer op om te biljarten of boodschappen te doen. Dan is er namelijk iemand die even zijn werk overneemt.
Biljarten doet Joop heel graag – namelijk in het Welzijnscentrum bij De Tuinen – maar door corona rollen de ballen niet of in elk geval veel minder. Joop hoopt dat de versoepelingen zodanig zijn dat hij snel de keu weer ter hand kan nemen. Hij beheerst het spel heel behoorlijk. Had altijd een gemiddelde van ruim twee en maakt er nu gemiddeld 55 in dertig beurten. Dit is een heel mooi gemiddelde, zeker voor een vent van 89. Niet zonder trots vertelt Joop dat hij door de jaren heen verschillende keren met een overwinningsbeker in zijn handen heeft gestaan. Niet alleen in Bleiswijk maar ook bij TOGB in Berkel.
Al een jaar 25 wonen Annie en Joop aan de Adelaar waar in 1989 de eerste paal werd geslagen voor een reeks seniorenwoningen. Het echtpaar had een vooruitziende blik. Joop was toen nog kweker aan de Hoekeindseweg, maar had al plannen om er binnen een jaar of vijf een punt achter te zetten. En dus werd de oplossing dat zijn zoon Joep eerst een paar jaar in de seniorenwoning zou wonen en dat zijn ouders er in zouden trekken na de verkoop van de tuinderij. “Ik heb nooit spijt hoeven krijgen van dit plannetje, want we wonen hier al meer dan 25 jaar heel plezierig. Alle voorzieningen zijn op de begane grond en deze woningen zijn lekker ruim opgezet”, aldus Joop.

Er zijn nogal wat mensen die Van den Bosch heten in Bleiswijk. Hoe zit het met jullie herkomst?
Mijn overgrootvader Leen van den Bosch is ergens rond 1840 of 1850 vanuit Zoetermeer naar de Hoekeindseweg gekomen om daar een boerderij te beginnen of over te nemen. Mijn opa Piet heeft die boerderij later voortgezet. Hij kreeg ook flink wat kinderen die niet allemaal boer konden worden. En dus werden mijn vader, Jacob van den Bosch die van 1898 was, en wat broers van hem geen boer maar tuinder. Op een stuk land van de boerderij. Mijn vader trouwde met Gerarda Groenewegen uit Bleiswijk en zij kregen negen kinderen, drie meiden en zes jongens. Ik ben de een na jongste van die negen. Er leeft nog één zus, Bep, die getrouwd is met Aad de Groot die er ook nog is. Ze wonen in Maarssen. De rest is overleden. Het is wel leuk om oud te worden, maar er blijven niet veel familieleden en kennissen over.

Dus uw vader werd kweker en dat werd u zelf ook!
Ja, dat was in mijn jeugd eigenlijk een vanzelfsprekendheid. Na de lagere school ging ik naar de tuinbouwschool in Berkel – die was toen net opgericht – en toen ik daar af kwam, ben ik bij mijn vader gaan werken en later heb ik zijn bedrijf voortgezet. We teelden groenten, vooral tomaten, komkommers en sla. De laatste achttien jaar heb ik aubergines geteeld. Dat was in die tijd nog een redelijk onbekende teelt. Weet nog goed dat we bij een kweker in het Westland kennis gingen opdoen, maar ja die man wilde niet te veel vertellen. Hij wilde ons niet wijzer maken dan we waren en zei dat we vooral veel moesten bidden!

Is het altijd goed gegaan met de tuinderij?
Over het algemeen wel, maar zo rond 1990 was de schaalvergroting zodanig dat je met één hectare eigenlijk te klein werd. Ik heb het uitgezongen totdat ik 63 was en toen heb ik het bedrijf kunnen verkopen. Het was achteraf precies het goede moment om er mee op te houden.

U vertelde al dat u ook veel bestuurswerk hebt gedaan naast het tuinbouwbedrijf?
Dat klopt ja en daar heb ik altijd erg van genoten. Alleen maar in die tuin rondlopen zes of zeven dagen per week, dat was voor mij te weinig. Bestuurswerk doen zit er ook wel een beetje in bij de familie Van den Bosch. Mijn grootvader Piet is nog wethouder geweest hier in Bleiswijk.

En wat heeft u allemaal gedaan aan bestuurswerk?
Het begon met de jeugdafdeling van de LTB, de LTJ, de Land- en Tuinbouw Jongeren. Later werd ik bestuurslid van de groenteveiling in Rotterdam waar we ook de groente leverden. Daar zat een verhaal aan vast. De katholieke tuinders vonden dat ze niet voldoende vertegenwoordigd waren in het bestuur en dreigden een eigen veiling op te richten. Doordat ik bestuurslid werd, met nog een andere katholiek, bleven ze toch. Later ben ik twintig jaar voorzitter geweest van de LTB Bergschenhoek en Bleiswijk en ook bestuurslid van de latere groenteveiling in Bleiswijk. Verder heb ik met collega-organisaties de bedrijfsverzorging opgezet. Dat was een organisatie met onder meer oud-kwekers die bij ziekte of vakantie de teelt en de bedrijfsvoering van een kweker konden overnemen. Heb ik ook een jaar of twaalf gedaan.

Uw dochter schreef ook dat u een van de oprichters bent van voetbalclub Soccer Boys!
Dat is waar ja. In 1960 hebben we met een aantal mensen Soccer Boys opgericht. We werkten toen nog op zaterdag tot een uur of vier, dus we wilden graag op zondag kunnen voetballen. Dat lag een beetje moeilijk in de gemeenteraad maar we hebben het toch voor elkaar gekregen. De bovenmeester van de lagere school, Piet de Beer, hadden we als voorzitter gecharterd. Die kon een potje breken bij de gemeente. Zelf ben ik twaalf jaar penningmeester geweest, van 1960 tot 1972. Bij het vijftigjarig bestaan ben ik erelid van de club geworden. We konden na de oprichting een veld aanleggen bij de Kerkstraat. Heel wat jaren heb ik in het eerste gespeeld, hoewel ik al 28 was toen de club werd opgericht. Voordat Soccer Boys begon hadden we wel een familie-elftal waar we in de zomer altijd mee speelden. Voetbal was leuke ontspanning naast het werk in de tuinderij. Tot mijn vijftigste heb ik gevoetbald. Daarna ben ik gaan tennissen. Was ook heel leuk om te doen.

Hoe hebben Annie en u elkaar ontmoet?
Dat was bij een dansavond. Annie was 18 en ik was 24. Dus dat was ergens in 1957. We zijn getrouwd op 8 augustus 1961. Vorig jaar waren we zestig jaar getrouwd. Toen is wethouder Simon Fortuyn nog hier langs geweest. Was heel gezellig. Annie en ik hebben drie kinderen gekregen: Gea, Joep en Patty. En we hebben zeven hele leuke kleinkinderen. Kijk, daar hangt een foto met de kleinkinderen aan de muur. Ze studeren allemaal en ze doen het de een na de ander heel goed.

Was het geen grote overgang toen u stopte met de tuinderij en hier ging wonen?
Nou ja, al gauw kwam de koster van de kerk langs, Jan Bult. Die kwam vragen of ik bij de kerk wat meer wilde gaan doen. We hebben met vier man al het kosterswerk op ons genomen. Mijn vrouw schudde wel nee toen Jan het kwam vragen, maar het was toch mooi werk om te doen. Een jaar of negentien heb ik dat gedaan. Toen ik met die heupen ging tobben, heb ik er een punt achter gezet.

Dus u kijkt terug op een welbesteed leven! Nergens spijt van?
Natuurlijk gaat niet altijd alles zoals je het in gedachten hebt, maar ik mag helemaal niet ontevreden zijn en kan ook niet zeggen dat ik ergens spijt van heb. Al dat bestuurswerk vond ik heel leuk, leerzaam en waardevol naast mijn dagelijkse werk. Ik ben nog goed gezond en hoop dan ook nog een tijdje voor mijn vrouw te kunnen zorgen. (SO)