Winnifred Opheij

Winnifred Opheij is geboren en getogen in Maastricht. Ze is in het westen van het land verzeild geraakt nadat ze werktuigbouwkunde was gaan studeren aan de TU in Delft. Met het diploma Atheneum B wilde ze eigenlijk naar de Kunstacademie om haar creativiteit tot ontwikkeling te brengen, maar dat vonden haar ouders ‘zonde’ en dus werd het werktuigbouw.

De studie was toch niet echt waar Winnifred naar op zoek was, maar het positieve was wel dat ze niet zo ver van Berkel en Rodenrijs verwijderd was en daardoor op een goeie dag met een vriendin in ‘t Vierkantje terecht kwam. Daar zag en ontmoette ze Arjan van der Hoek, een geboren en getogen Berkelaar. Arjan komt van de Klapwijkseweg en is een zoon van Wim van der Hoek en Sjaan van der Ende.

‘Wie is die rooie’, vroeg Winnifred aan haar vriendin maar toevallig was hij voor haar de enige onbekende in de vriendengroep die lekker zat door te zakken in ‘t Vierkantje. En dus ging Winnifred zelf op zoek naar het antwoord: ze leerden elkaar kennen, werden verliefd en binnen drie maanden trok Arjan in bij Winnifred die in Rotterdam West een eigen woonplekje had. Dat was veel gezelliger dan thuis. Arjan had verwacht dat zijn moeder zou tegensputteren, maar het enige dat zijn moeder vroeg was: ‘Wanneer neem je je bank naar je nieuwe woonplek?’

Hoe lang is dat allemaal geleden Winnifred?
Ongeveer 29 jaar kennen we elkaar. Ik was 21 en Arjan twintig. Hij is nu 49 en ik 50. Het klikte meteen en het klikt nog. Wij zijn een stel geworden en hebben twee zoons gekregen, Pim van 23 en Jos van 21. Pim heeft het helemaal naar zijn zin als kraanmachinist bij VanderHelm Bedrijven en Jos werkt in de ict.

En wat doen jullie?
Arjan heeft meer dan dertig jaar in de installatietechniek gewerkt maar kreeg een aantal jaren geleden enorm veel problemen met zijn fysieke gesteldheid. Hij kreeg last van heupen, knieën, enkels, zijn rug niet te vergeten. Daardoor is hij enorm gaan tobben, ook psychisch, met als gevolg dat hij uiteindelijk voor honderd procent afgekeurd is. Hij heeft hobby’s genoeg maar zit nog volop in het acceptatieproces. Dat gaat nog wel even duren.

Wat maakt het zo lastig Arjan?
Ik heb altijd keihard gewerkt en vaak weken gemaakt van vijftig zestig uur of nog langer. Ik kom uit de oude arbeidsethiek die zegt: als je kunt lopen, kun je ook werken. Ik kan lopen en een poosje in de tuin werken bijvoorbeeld of lekker klussen met mijn aquarium. Of ik ga ergens vissen. En dan zeggen mensen: als je in eigen tuin kan werken, waarom ga je dan niet gewoon weer betaald werk doen? Zonder de kennis van nu zou ik zelf misschien ook zo gereageerd hebben. Maar ik sta aan de andere kant en dus doen dat soort opmerkingen pijn. Ik heb heel lang hard gewerkt en heus mijn bijdrage aan de samenleving wel geleverd. Het liefst zou ik morgen meteen weer aan de slag gaan, maar dat gaat niet. Zelf besef ik dat, maar toch heb ik een soort schaamtegevoel tegenover de buitenwereld. Ik zit nog in de verwerking, maar gelukkig heb ik wel veel leuke hobby’s en ik doe hier thuis de hele huishouding. Ik kan nog genoeg maar volwaardig fysiek werk doen in de installatietechniek gaat gewoon niet meer.

En wat doe jij Winnifred?
Ja dat is een heel verhaal. Toen werktuigbouw niks werd, ben ik op de MTS voor mode en kleding terecht gekomen. Zo raakte ik verzeild in de computerborduurmachines bij Matson Naaimachines in Rotterdam. Het werk met die machines was een mooie mix van techniek en creativiteit. Bij Matson kreeg ik alle vrijheid en ben ik workshops gaan opzetten om vooral vrouwen met die machines te leren omgaan. Vervolgens ben ik me ook meer gaan ontwikkelen op het gebied van persoonlijke ontwikkeling en coaching van mensen. In 2009 kreeg ik het plan om voor mezelf te beginnen. Op woensdag schreef ik me in bij de Kamer van Koophandel en ging ik aan de gang. Dat duurde heel kort: op de vrijdag, na twee dagen dus, kreeg ik een herseninfarct en was ik uitgeschakeld. De schade in de hersenen bleek behoorlijk. Lezen en schrijven gingen niet meer en praten was lastig. Ook mijn geheugen liet het afweten. En zo kwam ik dus uitgeschakeld thuis op de bank te zitten. De terugkeer naar weer zo veel mogelijk normaal functioneren was een lange weg, maar het is gelukt. Nog steeds moet ik wel goed naar mijn lichaam luisteren en bijtijds rusten.

En hoe is het met eigen bedrijf verder gegaan?
Dat is toch tot ontwikkeling gekomen. Het heet Create and See. Via het Institute Of Women International ben ik me gaan verdiepen in hoe de psyche van de man en de vrouw werken en daarbij heb ik ontdekt dat mannen en vrouwen gelijkwaardig zijn, maar wel totaal verschillend in hoe ze ervaringen en emoties verwerken en opnemen in hun bewuste en onbewuste herinnering. Een man slaat alles op naar tijd en plaats, terwijl een vrouw herinneringen, emoties en ervaringen veel meer rangschikt in de lijn van wat ze eerder heeft meegemaakt in haar leven. Dat kan zelfs terug gegaan naar vorige generaties omdat emoties, gevoelens en ervaringen op dna-niveau kunnen worden doorgegeven. Met andere woorden: je kunt last hebben van angsten en nare ervaringen van voorouders. Wat ik doe met Create and See is dat ik een heel gerichte therapie met vrouwen op zoek ga naar blokkerende emoties, zoals angst en overtuigingen. Het doel is dat die aan de oppervlakte komen; dat vrouwen zich ervan bewust worden, zodat de blokkades en de angsten terzijde geschoven kunnen worden. Het gevolg is dat vrouwen na vier of vijf sessies gegarandeerd een heel ander mens - of juist veel meer zichzelf - zijn geworden: ze piekeren minder, ze hebben minder angsten, ze staan vrolijker in het leven, ze lossen problemen makkelijker op.

Mooi verhaal, maar hoe doe je dat dan precies?
Dat is best lastig uit te leggen. We brengen eerst alle overtuigingen en emoties in kaart en ruimen ze een voor een op via een verhaal en via beelden en metaforen. Je hoeft je oude pijn niet opnieuw te beleven. Je gebruikt je eigen wijsheid. Je bent echt bezig met creëren. Het werkt echt wonderwel en snel. En in principe bij iedere vrouw. Je ziet dat iemand na een paar sessies al veel meer zichzelf is. Minder zorgelijk, tobberig en angstig, minder snel geraakt, minder boos en ook minder lang boos, maar juist vrijer, ongeremder, vrolijker, veel meer zelfverzekerd, enzovoort. Het punt is dat de meeste therapieën voor vrouwen ontwikkeld zijn door mannen, maar bij een man werkt het brein gewoon heel anders. Die geeft iets in zijn hoofd een plek en gaat wat anders doen, terwijl een vrouw veel meer blijft doormalen. Arjan zegt het altijd zo: Winnifred geeft je het meisje terug waar je verliefd op geworden bent, maar dan als volwassen vrouw.

Doe je alleen individuele begeleiding?
Nee ik geef ook workshops aan groepen vrouwen en probeer ze er bijvoorbeeld beter van bewust te maken dat ze veel meer naar hun lichaam moeten luisteren. Een vrouw kan met haar cyclus niet een maand lang precies hetzelfde presteren. Het is veel beter om goed naar je lichaam te luisteren en naar de situatie van het moment te handelen: het ene moment betekent dat op de bank zitten en meer rust nemen en het volgende moment ben je aan het dansen en vliegen en heb je eindeloos veel energie. Vooral jonge vrouwen probeer ik daarvan bewust te maken. Het zou toch niet nodig moeten zijn dat zo veel vrouwen van rond de 25 jaar een burn-out krijgen. Ze willen en ze moeten te veel; van de omgeving maar ook van zichzelf.
Op 14 december geef ik een workshop over goede voornemens op een vrouwelijke manier.

Dus het gaat met jou best weer lekker?
Jazeker. Wat ik zei: ik moet ook goed naar mijn body luisteren en bijtijds rust nemen. Het mooie van dit werk is dat je mensen echt kunt helpen en dat je ze ziet opknappen. Daar krijg je als therapeut ook energie van!